Αλήθεια, παράξενο πράγμα είναι οι άνθρωποι. Μερικοί είναι κακοί, άλλοι είναι καλοί, μερικοί είναι ψηλοί άλλοι κοντοί... Όμως έχουμε όλοι κάτι κοινό μεταξύ μας, κάτι που μας ενώνει: Κανείς δεν είναι αλάνθαστος. Μερικές φορές όμως, πρέπει να κάνουμε πέρα τον εγωισμό μας και να ακούμε τις γνώμες των άλλων. Πρέπει να είμαστε δίκαιοι και να αγαπάμε τους άλλους, να έχουμε τη δύναμη να συγχωρούμε. Γιατί όταν θυμώνουμε για κάτι που έχει γίνει παλιά... Τότε πληγώνουμε και εμάς τους ίδιους αλλά και τους συνανθρώπους μας. Και σας ρωτώ λοιπόν, γιατί πρέπει να πληγώνουμε; Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε όλοι καλά κι αγαπημένοι; Γιατί πρέπει να κάνουμε εμείς οι ΙΔΙΟΙ την ζωή μας δύσκολη; Γιατί ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε όλοι μαζί; Γιατί δεν κρατάμε από το παρελθόν μόνο τις καλές αναμνήσεις και δεν ξεχνάμε τα άσχημα; Γιατί όταν μας ζητάνε συγγνώμη δεν τη δεχόμαστε; Γιατί πάντα θέλουμε ότι άσχημο το έχουμε περάσει, να το περάσουν και οι άλλοι; Γιατί θέλουμε να εκδικούμαστε τους άλλους αφού ξέρουμε πως η εκδίκηση ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ λύση για το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε και πως ποτέ δεν θα προχωρήσουμε μπροστά μ' αυτό που κάνουμε; Γιατί πάντα πρέπει να γίνεται το δικό μας ο κόσμος να χαλάσει; Γιατί ποτέ δεν καταδεχόμαστε να λύσουμε το πρόβλημα μας με ώριμο τρόπο; Γιατί πρέπει να φερόμαστε σαν μωρά; Γιατί ποτέ δεν μαθαίνουμε απ' τα λάθη μας; Γιατί πάντα σκεφτόμαστε για τα πράγματα που ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ και όχι αυτά που ΕΜΕΙΣ έχουμε κάνει στους άλλους; ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ;
Γιατί πρέπει ρε παιδί μου, πάντα κάποιος να είναι μόνος του αφού ξέρουμε ότι αυτό μας πληγώνει; Δεν μπορούμε να είμαστε ΟΛΟΙ φίλοι; Δεν μπορούμε να βάλουμε κάτω το εγώ μας και να κοιτάξουμε επιτέλους το μέλλον; Γιατί να κολλάμε στο παρελθόν και συγκεκριμένα στις αναμνήσεις που πληγώνουν; Όταν ζητάμε συγγνώμη ή συγχωρούμε, πρέπει να το ΕΝΝΟΟΥΜΕ. Πρέπει να σκεφτόμαστε και λίγο πώς οι άλλοι το έκαναν, πώς ξέχασαν αυτά που τους κάναμε; Έστω κι αν είμαστε βαθιά πληγωμένοι πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά δυναμικά γιατί... Όταν υπάρχει θέληση, πάντα υπάρχει ελπίδα. Ξέρω πως, κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας φίλος και για μένα, άνθρωπός που μ' αγαπά και με καταλαβαίνει. Σκεφτείτε το κι εσείς. Και... Στο κάτω, κάτω πού ξέρετε ότι δεν τον έχετε βρει ήδη; Από 'δω και πέρα προσπαθήστε να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι. Να συγχωρείτε τους συνανθρώπους σας, να ζητάτε συγγνώμη, να μην είστε πεισματάριδες, να αγαπάτε τους γύρω σας, να ξεχνάτε τα κακά, να μαθαίνετε απ' τα λάθη σας και πάνω απ' όλα να μην βρίσκεται λύση στην εκδίκηση, γιατί αυτή μας κάνει μόνο κακό και ποτέ καλό....
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό το κείμενό σου, Δήμητρα. Με εντυπωσίασες (πάλι). Ξέρεις, αυτά τα θέματα τα αντιμετωπίζουμε κι εμείς οι μεγάλοι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ συχνά. Παίζουν ρόλο πολλά, κυρίως ο φόβος να δούμε κατάματα τα ελαττώματά μας και η απροθυμία να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Κανείς δεν είναι τέλειος, αλλά όλα γίνονται ευκολότερα όταν σεβόμαστε το διπλανό μας. Όταν τον θεωρούμε ισότιμο και όχι κατώτερο.
ΑπάντησηΔιαγραφή* Η εκδίκηση, ο θυμός, αυτά τα άσχημα συναισθήματα είναι, λένε, ένα οξύ που καίει το δοχείο του. Το δοχείο στην προκειμένη περίπτωση είμαστε εμείς... :))
Το ξέρω, γι' αυτό θέλω να την δουν όλοι την ανάρτηση και να σκεφτούν λίγο και τους άλλους... Χαίρομαι που σας εντυπωσίασα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜικρή γράφεις πολύ ωραία.Σε βρίσκω πολύ ώριμη για την ηλικία σου . Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που σκέφτεσαι . Λες μεγάλες αλήθειες μέσα από την παιδική σου καρδιά και τη γλυκιά σου αθωότητα. Θα διαφωνήσω με τον δάσκαλο 98. ΟΛΟΙ τα αντιμετωπίζουμε συχνά αυτά τα θέματα. και μεγάλοι και μικροί. Υπάρχουν μικροί που δεν έχουν τον τρόπο να το εκφράσουν σωστά αυτό που νιώθουν και μεγάλοι που λόγω εγωισμού απωθούν αυτό που νιώθουν ...οι υπόλοιποι απλά τα αντιμετωπίζουμε... Πιστεύω πως το μυστικό είναι να απελευθερωθεί κανείς και να χαίρεται την ύπαρξη του άλλου χωρίς να ζητάει τίποτα και τότε έτσι μαγικά έρχονται όλα ....και αυτά που θέλει κανείς από κάποιον αλλά και πολλά περισσότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυρία Τζένη, σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Χτες απλώς... Δεν ένιωθα καλά ψυχολογικά και ήθελα να σας εκφράσω αυτό που ένιωθα και ακόμα νιώθω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημητρούλα μου!!!!!!!!! Αγάπη μου, έχεις το ΦΩΣ μέσα σου!!! Οι προβληματισμοί σου ανάγονται σε πολύ ψηλά επίπεδα. Ο τρόπος που δουλεύεις μέσα σου το πρόβλημα που βιώνεις, είναι σπάνιος για παιδί της ηλικίας σου. Είσαι πολύ ευαίσθητη, και μορφωμένη, και είσαι τόσο μικρή, και τόσο σοφή!!! Μόρφωση δεν εννοώ τη στείρα γνώση, αλλά την καλλιέργεια ψυχής που διαθέτεις εσύ αγάπη μου, και που εύχομαι να κουβαλάς μαζί σου, σε όλη σου τη ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σου πω όμως μια κουβέντα, που μου είπε ένας σοφός παππούλης πριν από μερικά χρόνια, και την έχω συνέχεια στο μυαλό μου. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ μέχρι τώρα.
"Μη σηκώνεις στους ώμους σου, τα βάρη των άλλων".
Τι εννοούσε με αυτό; Ότι, μπορεί εμείς, και πρέπει, να συγχωρούμε τους συνανθρώπους μας, και να θέλουμε να σβήσουμε τις όποιες παρεξηγήσεις. Να δείχνουμε με τον τρόπο μας και τη συμπεριφορα μας στον άλλο, ότι δεν στεκόμαστε στις παρεξηγήσεις, και ότι από τη μεριά μας είναι όλα καλά. Μπορεί να τα καταφέρνουμε να διώχνουμε τον εγωισμό και την κακία που προσπαθούν να μας κάνουν δυστυχισμένους, και να είμαστε ανάλαφροι σαν πούπουλο μέσα μας, αφού ούτε κακίες κρατάμε, ούτε εκδίκηση ζητάμε, αλλάααα απέναντί μας, έχουμε μια άλλη προσωπικότητα. Που ίσως να είναι θύμα του εγωισμού, της κακίας, και όποιων άλλων μικρών συναισθημάτων.
Δεν ευθυνόμαστε εμείς λοιπόν, αν οι σχέσεις μας μαζί του(ς) δεν φτιάχνει, όσο και αν πασχίζουμε. Είναι δικό τους το πρόβλημα και όχι δικό μας. Μακάρι ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου να καταφέρει να διώξει τους εγωισμούς του, και τότε θα δει, πόσο πιο όμορφα θα είναι όλα, και πόσο πιο καλά θα νιώθει μέσα του.
Εύχομαι να έχει πολλούς αναγνώστες η ανάρτησή σου αυτή, και μακάρι, να προβληματίσει αρκετούς. Έχεις απόλυτο δίκαιο σε όσα γράφεις.
Χαίρομαι για σένα, γιατί είμαι σίγουρη, ότι η ψυχούλα σου είναι σαν πούπουλο ελαφριά, και δεν τη βαραίνουν ούτε εγωισμοί, ούτε κακίες. Να είσαι ευτυχισμένη γι' αυτό.
Με συγκίνησες αγαπημένο μου κοριτσάκι. Σε αγαπώ πολύ να το ξέρεις.
Καλό σου βράδυ.
Υ.Γ.
Αυτή την περίοδο δεν έχω και μεγάλη όρεξη για αναρτήσεις και σχόλια, όμως εσύ κατάφερες να με κάνεις να σχολιάσω.
Κυρία Ροδούλα δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ΠΟΛΥ χαίρομαι που βλέπω σχόλιό σας! Ξέρω ότι περνάτε δύσκολα τελευταία, όμως μη στεναχωριέστε όσο ζει στην καρδιά σας ο πατέρας σας, δεν θα πεθάνει ΠΟΤΕ! Και πάλι σας ευχαριστώ για τα πολύ καλά σας λόγια, μάλιστα σας ετοιμάζω και μία εκπληξούλα για να ξεσκάσετε λιγάκι...
ΑπάντησηΔιαγραφή