Ήταν ένα κρύο, χειμωνιάτικο απόγευμα. Έξω το χιόνι έπεφτε απαλά και δρόσιζε τα σπίτια, ομόρφενε την ατμόσφαιρα, χάριζε χαρά στις καρδιές των ανθρώπων. Η Βάσια καθόταν στο μεγάλο σαλόνι του σπιτιού της, σε μια κουνιστή, αναπαυτική πολυθρόνα κι έπινε μια κούπα ζεστό κακάο σκεπασμένη με μια ζεστή κουβερτούλα. Είχε, βλέπετε γρίπη και ήταν αναγκασμένη να μείνει σπίτι της, όσο η αδερφή της και οι γονείς της θα πήγαιναν για πεζοπορία στο χιονισμένο βουνό. Ήταν πολύ στενοχωρημένη και θυμωμένη σύναμα γιατί την είχαν αφήσει τελείως μόνη της. Δεν άντεχε στη σκέψη ότι η αδερφή της τώρα διασκέδαζε ενώ αυτή "έκλαιγε τη μοίρα της". Ήταν βλέπετε δίδυμες αδερφές, 12 χρονών και οι δύο. Η Βίκυ όμως (η αδερφή της Βάσιας) ήταν καλύτερη από την Βάσια σχεδόν σ' όλα. Είχε καλύτερους βαθμούς στο σχολείο, είχε περισσότερες φίλες, ήταν πολλή καλή στο μπάσκετ, στο τένις και στο βόλεϊ ενώ η Βάσια δεν ήταν καλή σε κανένα άθλημα εκτός απ' το χάντμπολ. Αφού μερικές φορές ζήλευε ακόμα και το όνομα "Βίκυ". Στο μόνο πράγμα που η Βάσια ήταν καλύτερη απ' την Βίκυ ήταν στη μουσική και συγκεκριμένα, στο παίξιμο της κιθάρας. Βέβαια και οι δύο αδερφές ήταν πανέμορφες.
Βίκυ:
Βάσια:
3.2.2012
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
οι γονείς μου έχουν πάει για πεζοπορία στο βουνό με την Βίκυ. Εγώ είμαι κρυωμένη και γι' αυτό δεν μπόρεσα να πάω. Θα μπορούσαν βέβαια να αναβάλουν τη βόλτα αλλά αφού τους το ζήτησε η αγαπημένη τους Βίκυ σιγά μην άλλαζαν το πρόγραμμα. Αυτό το κορίτσι με τρελαίνει, δεν αντέχω άλλο. Ίσως θα ήταν καλύτερα αν έφευγα από το σπίτι, ίσως έτσι θα έβρισκα άλλους γονείς, που να με αγαπάνε. Λες να με ψάξουν οι δικοί μου; Μπα, σιγά μην καταλάβουν ότι θα λείπω. Αφού τους φτάνει που έχουν την αγαπημένη τους κόρη, Βίκυ. Λοιπόν το αποφάσισα, θα φύγω. Δεν αντέχω άλλο, μια ζωή εγώ να μπαίνω δεύτερη στη ζωή των γονιών μου. Πρέπει να κάνω κάτι επιτέλους!
Το ίδιο απόγευμα, η Βάσια μάζεψε τα πράγματα της κι έφυγε. Φυσικά, πήρε μαζί της και χρήματα, δεν ήταν χαζή. Το που θα πήγαινε, δεν το ήξερε ούτε η ίδια. Μαζί της είχε πάρει τα πιο προσωπικά της αντικείμενα μόνο: Μερικά ρούχα, την κιθάρα της, το ημερολόγιο της και 5 ζευγάρια παπούτσια. Κατευθύνθηκε προς ένα ξενοδοχείο, λίγο πιο έξω απ΄την πόλη. Στην αρχή δεν της έδιναν δωμάτιο γιατί ήταν πολύ μικρή, δεν είχε και ταυτότητα... Όμως όταν ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου (που ήταν πολύ φιλάργυρος) είδε τα λεφτά που του πρόσφερε η μικρή, αμέσως την βόλεψε σε ένα δωμάτιο.
Το ίδιο βράδυ οι γονείς της Βάσιας γύρισαν στο σπίτι και όταν είδαν ότι το κορίτσι είχε εξαφανιστεί, αμέσως άρχισαν να τηλεφωνούν σε όλους τους συγγενείς, γνωστούς, νοσοκομεία, αστυνομικά τμήματα όμως δεν τη βρήκαν πουθενά. Η μητέρα της είχε τρελαθεί απ' την αγωνία της, ενώ η Βίκυ κι ο μπαμπάς της έψαχναν απεγνωσμένα τη Βάσια. Όλοι την αγαπούσαν πολύ, όμως η Βάσια δεν το καταλάβαινε...
Αυτό ήταν το πρώτο μέρος μιας προσπάθειας που έκανα για να γράψω μία ιστορία τέτοιου είδους. Ξέρω ότι δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, απλώς μου ήρθε η έμπνευση...
Μπορείτε να δείτε το δεύτερο μέρος εδώ
Μπορείτε να δείτε το τρίτο μέρος εδώ
Βάλε και το 2ο μέρος γρήγορααααα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι κάτι ιδιαίτερο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημητρούλα μου είναι ΥΠΕΡΟΧΟ, τόσο όμορφα γραμμένο, και μάλιστα από ένα παιδί της ηλικίας σου!!! ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!!!
Το απόλαυσα, ξέροντας ότι το έγραψες εσύ. Μήπως σαν ανταπόδοση αναρτήσω κι εγώ άλλο ένα απόσπασμα από ένα εφηβικό μου μυθιστόρημα. Απλά εμείς οι μεγάλοι είμαστε πιο καχύποπτοι όσο αφορά το ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει στο blog μας, ειδικά άμα κάτι είναι υπό έκδοση. Θα δω.
Συνέχισε Δημητορύλα μου, έχεις ταλέντο.
Πολλά φιλάκια. Και στη μαμά.
Συνέχισε Δημητρούλα μου
Ξαναγύρισα. Ήθελα να σου πω, ότι μου άρεσαν πολύ και οι φωτογραφίες με τις οποίες ολοκληρώνεις την παρουσία του διηγήματός σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια
Έμμα σου υπόσχομαι ότι θα το δημοσιεύσω το δεύτερο μέρος όσο πιο γρήγορα μπορώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυρία Ροδούλα σας ευχαριστώ, χαίρομαι που σας άρεσε γιατί η γνώμη σας, η γνώμη ενώς συγγραφέα είναι πολύτιμη για μένα. Γιατί μου αρέσει να γράφω και με συγκινήτε όταν μου λέτε τόσο όμορφα πράγματα. Για να πω την αλήθεια, δεν το είχα προετοιμάσει ούτε καν μου είχε έρθει η ιδέα από πιο πριν. Απλώς άρχισα να γράφω και μου ήρθε η έμπνευση. Δεν κατάλαβα τι εννοείτε όταν λέτε ότι εσείς οι μεγάλοι είστε καχύποπτοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαχα, δεν ξέρετε πόσο κόπο έκανα για να τις βρω τις φωτογραφίες!
Αυτά που σου λέω είναι αυτά που βλέπω Δημητρούλα μου, τίποτα παραπάνω. Και στο ξαναλέω, συνέχισε. Γράφεις πολύ όμορφα και ώριμα για την ηλικία σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το "καχύποπτοι", εννοούσα ότι δε δημοσιεύουμε εύκολα ολόκληρο ή μέρος κάποιου έργου μας, ειδικά άμα βρίσκεται υπό έκδοση, από φόβο μην τυχόν και κλαπεί από επιτήδειους που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Στην εποχή μας πρέπει να φυλαγόμαστε. Έχω αναρτήσει ένα απόσπασμα από ένα εφηβικό μυθιστόρημα μου παλιότερα, και σκέφτηκα μήπως και αναρτούσα και άλλο, για να το διαβάσεις εσύ, αλλά και πάλι το σκέφτομαι.
Καλό σου βράδυ μικρούλα μου!
Χμ θα ήθελα να το διαβάσω, αλλά αν είναι επικύνδινο καλύτερα μην το δημοσιεύσετε. Ή μπορείτε να απενεργοποιήσετε την άδεια του δεξιού κλικ στο ιστολόγιο σας, έτσι δεν θα μπορεί κανείς να πατήσει "Αντιγραφή". Να κυρία Ροδούλα έψαξα και βρήκα τις οδηγίες: http://www.bloggertips.gr/2009/10/blog_18.html αλλά αν δεν θέλετε δεν πειράζει εγώ απλώς μια ιδέα σας είπα...
ΑπάντησηΔιαγραφή