Οι γιατροί το ανακοίνωσαν πως μου είχαν μείνει μόνο 5 μήνες ζωής... Άσχημο πράγμα ο καρκίνος όμως δεν θα το βάλω κάτω. Θα πολεμήσω μέχρι και την τελευταία στιγμή και θα χαρώ αυτούς τους 5 μήνες. Γιατί μόνο όταν ο θάνατος σου χτυπήσει την πόρτα καταλαβαίνεις πως η ζωή είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μικρή...
Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Γεια σας, με λένε Χριστίνα και πριν από έναν μήνα έκλεισα τα 12. Αυτά τα γενέθλια (που μάλλον ήταν και τα τελευταία μου) υπήρξαν τα ΚΑΛΥΤΕΡΑ της ζωής μου. Παρόλο που τότε βγήκαν οι εξετάσεις μου και οι γιατροί μας ανακοίνωσαν πως μου απέμεναν λίγοι μήνες ζωής. Αυτή η μέρα όμως ήταν η καλύτερη γιατί τότε κατάλαβα ότι πρέπει να περνάω κάθε στιγμή όσο καλύτερα μπορώ. Οι γονείς μου ήθελαν να με κλείσουν σε νοσοκομείο στο εξωτερικό, εγώ όμως το αρνήθηκα. Ναι, θα έκανα τη θεραπεία μου όμως δεν θα κλεινόμουν για το υπόλοιπο της ζωής μου σε ένα δωμάτιο. Ήθελα να εξερευνήσω τον κόσμο, να δω όμορφα μέρη και να μάθω καινούρια πράγματα. Ευτυχώς οι γονείς μου δέχτηκαν να κάνουμε αυτό το ταξιδάκι στον κόσμο. Ήταν λυπημένοι όμως ΕΓΩ θα τους έκανα χαρούμενους. Ήταν χρέος μου. Και δε θα έκλαιγα. Δε θα ξαναέκλαιγα ποτέ των ποτών.
Πρώτος προορισμός λοιπόν: Ένα μικρό κτήμα έξω από ένα χωριό της Αμερικής, δίπλα στο βουνό. Αχ, τέλεια ήταν. Το κτήμα ανήκει στο θείο μου, που ζει στην Αμερική. Ήταν υπέροχα. Με τους γονείς μου κάθε μέρα πηγαίναμε για εξερεύνηση και πεζοπορία στο βουνό. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι όμορφα που ήταν εκεί. Και είδαμε και διάφορα ζώα του δάσους! Ήταν από τα πιο όμορφα καλοκαίρια της ζωής μου!
Δυστυχώς όμως, κανένα καλοκαίρι δεν είναι ατελείωτο οπότε γυρίσαμε στην Ελλάδα στις 38 Αυγούστου. Αυτό που έζησα εκείνο το καλοκαίρι ήταν μεγάλη εμπειρία για μένα. Και μόνο που σκεφτόμουν πόσα ακόμα πράγματα θα ζούσα... ΤΡΕΛΕΝΟΜΟΥΝ! Αποφάσισα να σταματήσω το σχολείο, γιατί είχα μόνο 2 μήνες στη διάθεσή μου, οπότε δεν μπορούσα να σπαταλήσω ούτε λεπτό! Από την Αμερική κατευθείαν πήγαμε στη Γαλλία - στο Παρίσι. Είδαμε τον Πύργο του Άιφελ, πήγα στην Ντίσνευλαντ και σε πολλά άλλα υπέροχα μέρη. Οι γονείς μου ήταν χαρούμενοι κι εγώ επίσης ήμουν!
Αυτό το παραμυθάκι δεν το γράφω για να συγκηνίσω κανέναν. Απλώς θέλω να σας δείξω πως ποτέ δεν πρέπει να το βάζετε κάτω σε κάποιες δυσκολίες και πως πρέπει να ζείτε τη ζωή όπως της αξίζει!
Σου εύχομαι πραγματικά τίποτε και κανένας ποτέ να μην σε κάνει να χάσεις τη δύναμη την ενέργεια την αποφασιστικότητα και το πείσμα που έχεις τώρα.Η ζωή είναι πολύ ωραία κι εμείς τη δυσκολεύουμε.Το θέμα του παραμυθιού σου όμως(αν μας χτυπήσει την πόρτα) θέλει γερά κότσια και καλούς και υπομονετικούς ανθρώπους δίπλα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκλονιστική ιστορία... Τεράστιο ηθικό δίδαγμα!
ΑπάντησηΔιαγραφή