Έτσι πέρασαν μερικές ημέρες και όσο πιο πολύ περνούσε ο χρόνος, τόσο πιο πολύ λιγόστευαν τα χρήματα που είχε πάρει η Βάσια μαζί της. Άσε που της έλειπαν οι ανέσεις του σπιτιού της, το δωμάτιό της, οι γονείς της ακόμη και η αδερφή της της έλειπε πολύ. Μαζί της τσακώνονταν, μοιράζονταν και τέλος πάντων έκανε πολλά πράγματα με την αδερφή της παρόλο που την ζήλευε πολύ. Και τότε μόνο, εικείνο το βράδυ που καθόταν μόνη κι έρημη στο δωματιάκι του ξενοδοχείου κατάλαβε πόσο πολύ αγαπάει την οικογένειά της.
7.2.2012
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
μου έχουν απομείνει πολύ λίγα χρήματα και δεν ξέρω πως θα τα βγάλω πέρα. Σε 2 εβδομάδες πρέπει να πληρώσω και τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου, αλλιώς θα με πετάξει έξω. Λες να με ψάχνουν οι γονείς μου; Τι να κάνει η Βίκυ; Μή...Μήπως... Μήπως τελικά να γύριζα σπίτι; Όχι, όχι καλύτερα, αν γυρίσω θα με τιμωρήσουν και θα με κλείσουν στο δωμάτιό μου ποιος ξέρει για πόσον καιρό. Και με το σχολείο τι θα κάνω; Σήμερα είναι Παρασκευή, ήδη έχασα σχεδόν μία εβδομάδα. Απ' την άλλη όμως, αν πάω στο σχολείο η Βίκυ δε θα με αφήνει σε ησυχία. Απλά δεν μπορώ να γυρίσω, γιατί φοβάμαι!
Τότε η Βάσια έκλεισε το ημερολόγιο της στενοχωρημένη, πήρε την κιθάρα της και άρχισε να τραγούδάει ένα τραγούδι δημιουργώντας η ίδια την μουσική (είχε ταλέντο σ' αυτό).
Αυτό το τραγούδι το είχε γράψει η ίδια κάποτε. Και τότε της ήρθε μια ιδέα! Αμέσως μόλις τέλειωσε το τραγούδι το βρήκε! Θα μπορούσε να τραγουδάει κάπου κι έτσι να βγάζει χρήματα. Ναι, ήταν μικρή ακόμα αλλά θα προσπαθούσε, αυτό ήταν σίγουρο.
Τις επόμενες ημέρες έψαχνε απ' το πρωί ως το βράδυ αλλά τίποτα. Κανείς δεν την ήθελε, και παρόλο που η φωνή της τους μάγευε όλους, φοβόντουσαν να την πάρουν για να μην έχουν μπλεξίματα. Ήταν πολύ μικρή ακόμα.
Εν το μεταξύ οι γονείς τις δεν σταμάτησαν ούτε μέρα να την ψάχνουν, η Βίκυ δεν είχε πάει σχολείο σχεδόν δύο εβδομάδες, η μαμά της Βάσιας είχε τρελαθεί απ' την αγωνία της δεν σταματούσε να κλαίει ούτε στιγμή και ο πατέρας της συνέχιζε να ρωτάει, να ψάχνει έχοντας πάντα μια μικρή ελπίδα στην καρδιά του που δυνάμωσε όταν ο υπεύθυνος του ξενοδοχείου όπου έμενε η Βάσια είπε πως κάπου ήξερε την κοπέλα στην φωτογραφία που του έδειχνε ο απεγνωσμένος πατέρας...
Καλή Χρονιά Δήμητρα σε σένα και στην οικογένειά σου! Να είσαι γερή, χαμογελαστή, να παίζεις και να τραγουδάς όλη τη μέρα και να μηνχάσεις ποτέ το πιαδί που είσαι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια Πολλά!
Ανυπομονώ να δω τι θα γίνει με την ιστορία σου :-)
Σας υπόσχομαι ότι δε θα το χάσω το παιδί από μέσα μου ακόμη και στα 80! Όσο για το παραμύθι, θα κάνω ότι μπορώ αύριο για να δημοσιεύσω και το τρίτο μέρος (που μάλλον θα είναι και το τελευταίο) αλλά μην ανυσηχείτε με το θάρρος που μου δίνεται όλοι, σιγά μην σας αφίσω σε ησυχία ακόμα πολλά πολλά πραμύθια θα σας γράψω. Ήδη έχω γράψει το επόμενο και το έχω αποθηκεύση στα "πρόχειρα" χιχι!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚούκλα μου εγώ δε μπορώ να σου πω αν έχεις κάνει ή όχι κάποιο λάθος μιας και ούτε κι εγώ έχω μεγάλη εμπειρία :) Θα σου πω μόνο την προσωπική μου γνώμη κι από εκεί και πέρα εσύ κάνε αυτό που νιώθεις! Η ιστορία σου μου άρεσε ως εδώ! Την ξεκίνησες νομίζω λίιιιγο απότομα (εννοώ το πέρασμα από τον πρόλογο κατευθείαν στο ημερολόγιο) αλλά αυτό δεν είναι κάτι άσχημο. Τώρα ως προς το δεύτερο μέρος, είναι καλό! Μόνο σε ένα σημείο διέκρινα ένα ας το πω λαθάκι. Αναφέρεις ότι τελειώνουν τα λεφτά της και πως πρέπει αύριο να πληρώσει τον ξενοδόχο γιατί θα την διώξει, λίγο αργότερα όμως λες "τις επόμενες ημέρες έψαχνε από το πρωί ως το βράδυ". Εκεί λοιπόν νομίζω πως έχεις αφήσει ένα μικρό κενό. Ίσως θα έπρεπε να αναφέρεις τι έγινε τελικά, αν την έδιωξε κτλ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς προς το 3ο μέρος περιμένω η Βάσια να πάρει ένα μάθημα (δεν εννοώ να πάθει κάτι ή να τιμωρηθεί κτλ. αυτό είναι δική σου υπόθεση), να καταλάβει, να βγάλει ένα συμπέρασμα από την κίνηση που έκανε και για τους γονείς της και για την αδερφή της...
Αυτά είχα να πω :) Ελπίζω να σε βοήθησα! Σε ευχαριστώ που με τίμησες ζητώντας τη γνώμη μου :) Περιμένω με αγωνία την συνέχεια!!! Φιλάκια πολλά!!!
Χμ θα το διορθώσω το λάθος και για το τρίτο μέρος έχετε δείκιο, θα σκεφτώ κάτι που να "ταράξει τα γεγονότα". Φυσικά και θα ήθελα τη γνώμη σας, εσείς γράφετε υπέροχα, όλες οι γνώμες σας για μένα είναι πολύτιμες, έτσι διορθώνω τα λάθη μου και μαθαίνω απ' αυτά. Σας ευχαριστώ που μου είπατε τη γνώμη σας. Α! Και έχω γράψει ήδη το επόμενο παραμύθι μου που είναι κατά κάποιο τρόπο αφιερωμένο σε εσάς γιατί από το προφίλ σας "εμπνεύστικα" από αυτό που γράφετε πως "Κάθε φορά που κάποιος λέει πως δεν πιστεύει στις νεράιδες, κάποια νεράιδα κάπου πεθαίνει"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕννούσα ότι όλες οι γνώμες όλων σας είναι πολύτιμες
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιτελους ενα δροσερο φρεσκο αερακι φυσηξε στην Blogland!Τιομορφα παιδια!Προχωρηστε ,εμεις σας χειροκροτουμε και κλεβουμε λιγη δροσια.Καλη,δημιουργικη χρονια.Φιλακια,Ιωαννα
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς ορίσατε κυρία Ιωάννα! Καλή χρονιά να έχετε με υγεία αγάπη, ευτυχία και ότι άλλο επιθυμείτε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημητρούλα μου, μόλις σου είπα ολοκληρωμένα τη γνώμη μου στο τελευταίο επισόδειο του διηγήματός σου, και ήρθα τώρα εδώ για να κάνω μερικές καλοπροαίρετες παρατηρήσεις. (Δέχομαι κι εγώ τέτοιες από τους διορθωτές κειμένων, και έχω αντιληφθεί και διορθώσει πολλά πράγματα. Έτσι γινόμαστε καλύτεροι)
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν... το πρώτο το πρόλαβε η αγαπημένη μου Selena.
To δεύτερο αφορά σε εκφραστική διόρθωση. Κάπου λες: "Μαζί της τσακώνονταν, μοιράζονταν και τέλος πάντων έκανε πολλά πράγματα με την αδερφή της παρόλο που την ζήλευε πολύ".
Θα έπρεπε να πεις "μαζί της τσακωνόταν, μοιραζόταν, ή "μαζί τσακώνονταν, μοιράζονταν"
Δε βρίσκω κάτι άλλο να πω, εκτός από το ότι μου άρεσε πολύ.
Μπράβο σου Δημητρούλα μου!!!
Φιλάκια
Χμ, δεν παρεξηγούμε εγώ αφού θέλω να δέχομαι κριτικές για να μπορώ την επόμενη φορά να μην κάνω τα ίδια λάθη. Ευχαριστώ!
ΑπάντησηΔιαγραφή