Κρύο, κρύο, κρύο, κρύοοο και προβλήματα, προβλήματα, προβλήματααα!!!!!

Το πιστεύετε; Ακόμα και στην ΚΟΜΟΤΗΝΗ που ΠΟΤΕ ΤΩΝ ΠΟΤΩΝ δεν έχει κρύο και δεν στρώνει το χιόνι, αύριο το πρωί στις 8:00 θα έχει -8 βαθμούς! Αύριο σχολείο θα πάμε απ' τις 10:00 και θα είμαστε ή μέχρι τις 2:00 (κανονικά) ή μέχρι τις 3:00 (γκρρρ). Σήμερα το πρωί που βγήκα έξω, σε μόλις 5 λεπτά πάγωσαν τα αυτιά μου σε σημείο που δεν τα ένιωθα. Ύστερα ακολούθησαν  και η μύτη με τα χέρια μου.
ΒΟΡΕΙΟΣ ΠΟΛΟΣ κυριολεκτικά!
Τέλος πάντων, συγγνώμη που το σαββατοκύριακο δεν μπήκα καθόλου όμως είχα άλλα προβλήματα, με τις φίλες μου. Δεν θέλω να αναφέρω ονόματα μόνο θέλω να τους πω το εξής σ' αυτές και σε όλους εσάς:
Ας κοιτάξουμε μέσα μας, στην ψυχή μας...Ξεφυλλίζοντας την δικιά μας ιστορία, το δικό μας κουβάρι της ζωής, μιας ζωής που δεν στρώνεται με ροδοπέταλα... Γεμάτη σκέψεις, ανησυχίες, όνειρα...Με τα μάτια της ψυχής ας φέρουμε στη σκέψη μας τους ανθρώπους εκείνους που μας στάθηκαν και αν εμείς οι ΙΔΙΟΙ τους αφήσουμε θα ξανασταθούν πλάι μας...
Οι φίλοι, είναι σαν το αλάτι, χωρίς αυτούς η ζωή μας είναι άνοστη γι' αυτό ας μην τους διώχνουμε... Οι φίλοι είναι κάτι σαν τον φύλακα άγγελό μας, που, σιωπηλοί ακολουθούν τα όνειρά μας, τα θέλω μας, τις προσδοκίες  μας... Αν τους αφήσουμε, θα διώξουν τη μοναξιά μας, θα μας απλώσουν το χέρι, θα μας δώσουν την καρδιά τους, θα φωτίσουν τη ζωή μας... Αν τους αφήσουμε δίπλα μας, θα αποκτήσουμε μια φιλία ανεξίτηλη στο χρόνο! Γι' αυτό, για να μην είμαστε μόνοι μας, ας κοιτάξουμε μέσα απ' τα μάτια των άλλων, ας δούμε σε τι έχουμε φταίξει κι εμείς, ας μην διώχνουμε άλλο τους φίλους μας, ας μην απομονωνόμαστε... Γιατί, αν ποτέ μείνουμε μόνοι μας... Τότε το φταίξιμο θα είναι μόνο ΔΙΚΟ μας...


Αύριο το πρωί θα σας επισκεφτώ φίλοι μου, τα λέμε!

Αφιερωμένο με αγάπη...

Αυτή την ανάρτηση θέλω να την αφιερώσω σε μια κυρία που γνώρισα μέσα από την λεγόμενη "μπλογκογειτονιά". Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, με πολύ αληθινά συναισθήματα και γεμάτες αγάπη πράξεις. Ιδιαίτερα μου αρέσει ο τρόπος που εκφράζετε, γράφοντας. Νομίζω, έχει γίνει ένας τρόπος έκφρασης και για μένα οπότε έχουμε και κάτι κοινό.
Κυρία Ροδούλα, ξέρω ότι χάσατε πρόσφατα τον πατέρα σας όμως μην ανησυχείτε. Πάντα θα είναι μέσα στην καρδιά σας και πάντα θα ζει μέσα από 'σας! Σας αφιερώνω και ένα τραγούδι (θέλω να δείτε και το βίντεο):

Θέλω επίσης να ζητήσω συγγνώμη που δεν έχω χρόνο να βάζω αναρτήσεις και να σας επισκέπτομαι τελευταία, αλλά έχω πολύ διάβασμα...

Μια ωραία μέρα...

Σήμερα είναι Κυριάκη, μια υπέροχη μέρα! Όχι, δεν είναι για όλους υπέροχη, είναι υπέροχη μόνο για μένα. Είναι υπέροχη γιατί εγώ αποφάσισα σήμερα να περάσω ωραία! Κανείς δεν μπορεί να μου χαλάσει τη μέρα εκτός από μένα. Και εξ άλλου, γιατί να μην περάσω μία όμορφη Κυριακή; Γιατί να μην περάσω μία υπέροχη εβδομάδα, έναν υπέροχο μήνα; Και θα το κάνω, ξέρετε γιατί; Γιατί...

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ!

Ανάρτηση χωρίς τίτλο

Αλήθεια, παράξενο πράγμα είναι οι άνθρωποι. Μερικοί είναι κακοί, άλλοι είναι καλοί, μερικοί είναι ψηλοί άλλοι κοντοί... Όμως έχουμε όλοι κάτι κοινό μεταξύ μας, κάτι που μας ενώνει: Κανείς δεν είναι αλάνθαστος. Μερικές φορές όμως, πρέπει να κάνουμε πέρα τον εγωισμό μας και να ακούμε τις γνώμες των άλλων. Πρέπει να είμαστε δίκαιοι και να αγαπάμε τους άλλους, να έχουμε τη δύναμη να συγχωρούμε. Γιατί όταν θυμώνουμε για κάτι που έχει γίνει παλιά... Τότε πληγώνουμε και εμάς τους ίδιους αλλά και τους συνανθρώπους μας. Και σας ρωτώ λοιπόν, γιατί πρέπει να πληγώνουμε; Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε όλοι καλά κι αγαπημένοι; Γιατί πρέπει να κάνουμε εμείς οι ΙΔΙΟΙ την ζωή μας δύσκολη; Γιατί ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε όλοι μαζί; Γιατί δεν κρατάμε από το παρελθόν μόνο τις καλές αναμνήσεις και δεν ξεχνάμε τα άσχημα; Γιατί όταν μας ζητάνε συγγνώμη δεν τη δεχόμαστε; Γιατί πάντα θέλουμε ότι άσχημο το έχουμε περάσει, να το περάσουν και οι άλλοι; Γιατί θέλουμε να εκδικούμαστε τους άλλους αφού ξέρουμε πως η εκδίκηση ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ λύση για το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε και πως ποτέ δεν θα προχωρήσουμε μπροστά μ' αυτό που κάνουμε; Γιατί πάντα πρέπει να γίνεται το δικό μας ο κόσμος να χαλάσει; Γιατί ποτέ δεν καταδεχόμαστε να λύσουμε το πρόβλημα μας με ώριμο τρόπο; Γιατί πρέπει να φερόμαστε σαν μωρά; Γιατί ποτέ δεν μαθαίνουμε απ' τα λάθη μας; Γιατί πάντα σκεφτόμαστε για τα πράγματα που ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ και όχι αυτά που ΕΜΕΙΣ έχουμε κάνει στους άλλους; ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ;

Γιατί πρέπει ρε παιδί μου, πάντα κάποιος να είναι μόνος του αφού ξέρουμε ότι αυτό μας πληγώνει; Δεν μπορούμε να είμαστε ΟΛΟΙ φίλοι; Δεν μπορούμε να βάλουμε κάτω το εγώ μας και να κοιτάξουμε επιτέλους το μέλλον; Γιατί να κολλάμε στο παρελθόν και συγκεκριμένα στις αναμνήσεις που πληγώνουν; Όταν ζητάμε συγγνώμη ή συγχωρούμε, πρέπει να το ΕΝΝΟΟΥΜΕ. Πρέπει να σκεφτόμαστε και λίγο πώς οι άλλοι το έκαναν, πώς ξέχασαν αυτά που τους κάναμε; Έστω κι αν είμαστε βαθιά πληγωμένοι πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά δυναμικά γιατί... Όταν υπάρχει θέληση, πάντα υπάρχει ελπίδα. Ξέρω πως, κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας φίλος και για μένα, άνθρωπός που μ' αγαπά και με καταλαβαίνει. Σκεφτείτε το κι εσείς. Και... Στο κάτω, κάτω πού ξέρετε ότι δεν τον έχετε βρει ήδη; Από 'δω και πέρα προσπαθήστε να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι. Να συγχωρείτε τους συνανθρώπους σας, να ζητάτε συγγνώμη, να μην είστε πεισματάριδες, να αγαπάτε τους γύρω σας, να ξεχνάτε τα κακά, να μαθαίνετε απ' τα λάθη σας και πάνω απ' όλα να μην βρίσκεται λύση στην εκδίκηση, γιατί αυτή μας κάνει μόνο κακό και ποτέ καλό....

Γιουπίίίίίίίίίίίίίίίί!

Ναιιιιι! Γουστάρω να χορεύω, γουστάρω να χορεύω, γουστάρω να χορεύω, γουστάρεις; ΓΟΥΣΤΑΡΕ!!!!!!!!!!!! Στις αυλές μας πέφτει χιόνι, τραλαλαλά λαλαλά!!!!! I LOVE WINTER VERY, VERY MUCH!!! Χιόνι στην Κομοτηνή, ολέ!!! Κλειστά σχολεία λόγο πάγου, ολέ!!!

You are my number one, ολέ!!!!!!!!!!!!!!!

Ναιιιιι!!!! ΓΙΟΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ! ΧΙΟΝΙΣΕΕΕΕΕΕΕΕ! ΟΛΗ Η ΚΟΜΟΤΗΝΗ ΕΙΝΑΙ ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ!!!!!!! ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΣΧΟΛΕΙΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!!! ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!

ΔΕΙΤΕ:

Το πρώτο χιόνι του 2012 έπεσε στην Κομοτηνή αργά το απόγευμα της Κυριακής 15 Ιανουαρίου. Δεν κράτησε πολύ, έπεσε όμως αρκετό για να αλλάξει την όψη της πόλης προς το πιο …λευκό αλλά και την διάθεση μικρών και μεγάλων που δεν έχασαν την ευκαιρία και βγήκαν έξω για να το απολαύσουν αλλά και να φωτογραφηθούν μαζί με τα αγαπημένα τους πρόσωπα!

Χιόνι έχει πέσει βεβαίως σε ολόκληρη την Ροδόπη με το μεγαλύτερο πρόβλημα να υπάρχει ως συνήθως στα ορεινά του νομού, εκεί που έχουν σπεύσει από νωρίς οχήματα και προσωπικό της Πολιτικής Προστασίας για να ανοίξουν δρόμους και να ρίξουν αλάτι. Το ποια σχολεία και εάν θα κλείσουν δεν έγινε ακόμη γνωστό και θα αποφασιστεί νωρίς το πρωί της Δευτέρας από τις κατά τόπους δημοτικές υπηρεσίες.

Και αποφασίστηκε ότι ΔΕΝ θα έχουμε σχολείο!!!! ΓΙΟΠΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!!! 

Θα συνεχίσω να ζω μέχρι και την τελευταία στιγμή....(1ο μέρος)

Οι γιατροί το ανακοίνωσαν πως μου είχαν μείνει μόνο 5 μήνες ζωής... Άσχημο πράγμα ο καρκίνος όμως δεν θα το βάλω κάτω. Θα πολεμήσω μέχρι και την τελευταία στιγμή και θα χαρώ αυτούς τους 5 μήνες. Γιατί μόνο όταν ο θάνατος σου χτυπήσει την πόρτα καταλαβαίνεις πως η ζωή είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μικρή...

Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. 

Γεια σας, με λένε Χριστίνα και πριν από έναν μήνα έκλεισα τα 12. Αυτά τα γενέθλια (που μάλλον ήταν και τα τελευταία μου) υπήρξαν τα ΚΑΛΥΤΕΡΑ της ζωής μου. Παρόλο που τότε βγήκαν οι εξετάσεις μου και οι γιατροί μας ανακοίνωσαν πως μου απέμεναν λίγοι μήνες ζωής. Αυτή η μέρα όμως ήταν η καλύτερη γιατί τότε κατάλαβα ότι πρέπει να περνάω κάθε στιγμή όσο καλύτερα μπορώ. Οι γονείς μου ήθελαν να με κλείσουν σε νοσοκομείο στο εξωτερικό, εγώ όμως το αρνήθηκα. Ναι, θα έκανα τη θεραπεία μου όμως δεν θα κλεινόμουν για το υπόλοιπο της ζωής μου σε ένα δωμάτιο. Ήθελα να εξερευνήσω τον κόσμο, να δω όμορφα μέρη και να μάθω καινούρια πράγματα. Ευτυχώς οι γονείς μου δέχτηκαν να κάνουμε αυτό το ταξιδάκι στον κόσμο. Ήταν λυπημένοι όμως ΕΓΩ θα τους έκανα χαρούμενους. Ήταν χρέος μου. Και δε θα έκλαιγα. Δε θα ξαναέκλαιγα ποτέ των ποτών. 

Πρώτος προορισμός λοιπόν: Ένα μικρό κτήμα έξω από ένα χωριό της Αμερικής, δίπλα στο βουνό. Αχ, τέλεια ήταν. Το κτήμα ανήκει στο θείο μου, που ζει στην Αμερική. Ήταν υπέροχα. Με τους γονείς μου κάθε μέρα πηγαίναμε για εξερεύνηση και πεζοπορία στο βουνό. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι όμορφα που ήταν εκεί. Και είδαμε και διάφορα ζώα του δάσους! Ήταν από τα πιο όμορφα καλοκαίρια της ζωής μου!

Δυστυχώς όμως, κανένα καλοκαίρι δεν είναι ατελείωτο οπότε γυρίσαμε στην Ελλάδα στις 38 Αυγούστου. Αυτό που έζησα εκείνο το καλοκαίρι ήταν μεγάλη εμπειρία για μένα. Και μόνο που σκεφτόμουν πόσα ακόμα πράγματα θα ζούσα... ΤΡΕΛΕΝΟΜΟΥΝ! Αποφάσισα να σταματήσω το σχολείο, γιατί είχα μόνο 2 μήνες στη διάθεσή μου, οπότε δεν μπορούσα να σπαταλήσω ούτε λεπτό! Από την Αμερική κατευθείαν πήγαμε στη Γαλλία - στο Παρίσι. Είδαμε τον Πύργο του Άιφελ, πήγα στην Ντίσνευλαντ και σε πολλά άλλα υπέροχα μέρη. Οι γονείς μου ήταν χαρούμενοι κι εγώ επίσης ήμουν! 

Αυτό το παραμυθάκι δεν το γράφω για να συγκηνίσω κανέναν. Απλώς θέλω να σας δείξω πως ποτέ δεν πρέπει να το βάζετε κάτω σε κάποιες δυσκολίες και πως πρέπει να ζείτε τη ζωή όπως της αξίζει!

The Diary!

Επιτέλους βρίσκω ευκαιρία να μπω και λίγο στο blog μου. Τελευταία νιώθω ΣΟΥΠΕΡ! Με την φίλη μου την Έμμα, γράφουμε μία ιστορία, σε χαρτί (πρόχειρα) όμως θα την αντιγράψουμε σε όμορφο φόντο στον Η/Υ και με φλασάκι θα πάμε να μας την βγάλουν φωτοτυπία. Κάναμε εξώφυλλο ΚΑΙ οπισθόφυλλο. Θα είναι το δικό μας βιβλιαράκι! Επειδή δεν κρατιέμαι θα σας δείξω το οπισθόφυλλο για να δείτε και την περιγραφή της ιστορίας μας (να καταλάβετε πάνω κάτω το περιεχόμενό της).

Το ξανθό κορίτσι είναι η Φαίη και η Έμμα παίζει τον ρόλο της, ενώ το κορίτσι με τα καστανά μαλλιά είμαι εγώ (η Δήμητρα) και παίζω τον ρόλο της Νίκης.

Ανυπομονώ να το φτιάξουμε και να το φωτογραφίσω για να το δείτε. Μην ανησυχείτε όμως, θα το κάνουμε και παρουσίαση στο open office οπότε θα το διαβάσετε κι εσείς, φίλοι μου! Α! Έφτιαξα και βίντεο για την Νίκη και την Φαίη...

Ξέχασα να σας πω, ότι στο τεστ ιστορίας που γράψαμε πήρα 10 χωρίς κανένα λάθος!!!!

Back to school!

Σήμερα το πρωί με το ζόρι σηκώθηκα 7:00η ώρα το πρωί, μισοκοιμισμένη φυσικά (ξέρετε τώρα, με το ένα μάτι ανοιχτό και το άλλο κλειστό, σαν ζόμπι) και πήγα κατευθείαν στο μπάνιο. Ντύθηκα, πλύθηκα (μπας και ξυπνήσω λίγο) και μέχρι να φτιάξω τα μαλλιά μου είχε γίνει κιόλας 7:30. Έβαλα το μπουφάν μου, πήρα την τσάντα μου, η μαμά μου με έκανε σαν χιονανθρωπάκι (σκούφο, γάντια, κασκόλ) μην φανταστείτε όμως ότι έχει και ψοφόκρυο εδώ, απλώς η μαμά μου πάντα ανησυχεί για τα πάντα. Έτσι λοιπόν κουκουλωμένη πήγα στο φούρνο να αγοράσω το γνωστό κρουασάν σοκολάτας και κατευθείαν γα το σχολείο. Πάλι καλά που δεν περπατούσα σαν μεθυσμένη από τη νύστα. Χτύπησε κουδούνι και μπήκαμε στις τάξεις. 

Και επιτέλους μετά από 7 ολόκληρες κουραστικές ώρες πήγα σπίτι μου να φάω επιτέλους μεσημεριανό. Έλα μου όμως που αυτές οι τρεις ώρες που είχα στο σπίτι πέρασαν τόσο γρήγορα που ούτε καν κατάλαβα πως κύλισε ο χρόνος. Τώρα είμαι έτοιμη για το φροντιστήριο και ξέκλεψα και μισή ωρίτσα για να σας χαιρετήσω.

Καλή εβδομάδα να έχετε με μπόλικη τύχη!

Η μέρα του τραγουδιού και της χαράς!

Το ξέρω ότι τώρα η Κυριακή είναι στη δύση της, όμως ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις αυτό που θέλεις. Είπα κι εγώ να σας προτείνω κάτι. Κάθε Κυριακή στο  blog αυτό να είναι μία μέρα τραγουδιού και χαράς στην οποία όλοι θα αφιερώνουμε ένα τραγούδι (αν θέλουμε και με μερικές ευχές) για αγαπημένους ανθρώπους. Αυτό θα μας δίνει θετική ενέργεια και θα μας βοηθάει να υποδεχόμαστε με χαρά την καινούρια εβδομάδα. Όποιος θέλει, μπορεί να μου στέλνει στο e-mail μου (dhmhtra520@hotmail.gr) το τραγουδάκι του και ένα αφιέρωμα για κάποιον ή για κάποιους κι εγώ θα τα κάνω ξεχωριστή ανάρτηση. Όμως όλοι μπορούμε να αφιερώσουμε κι από ένα τραγουδάκι στα σχόλια ή και στα blog μας! Αυτό συνεχίζετε μέχρι τις 00:00 το βράδυ!

Αρχίζουμε λοιπόν!

Εγώ αφιερώνω ένα τραγούδι από την καινούρια τηλεοπτική σειρά "Οι Βασιλιάδες" του Μιχάλη Χατζηγιάννη σε όλους του φίλους μου διαδικτυακούς και μη! 

Believe in the magic!

Ο κάθε άνθρωπος έχει και την δική του καλή νεράιδα. Όμως το ξέρετε ότι κάθε φορά που κάποιος από τους ανθρώπους λέει πως ΔΕΝ πιστεύει στις νεράιδες, τότε η καλή του νεράιδα πεθαίνει; Αμ, δε το ξέρατε γι' αυτό σας το λέω εγώ. Και, συγγνώμη δηλαδή, πού ξέρετε ότι εγώ δεν είμαι νεράιδα και σας λέω ψέματα τόσον καιρό ότι είμαι άνθρωπος; Ε; Ε; Σας πληροφορώ λοιπόν, ότι νεράιδες ΥΠΑΡΧΟΥΝ! Και δεν σηκώνω κουβέντα. Και για όσους δεν με πιστεύουν ακόμα, θα σας διηγηθώ την ιστορία της νεραϊδοχώρας. Που την ξέρω; Χμ, για σκεφτείτε λίγο πάνω σ' αυτό που σας είπα, ότι δηλαδή μπορεί εγώ η ίδια να είμαι νεράιδα... Καθίστε όλοι λοιπόν αναπαυτικά στις καρέκλες σας, πάρτε και κανένα πατατάκι και ακούτε (διαβάζετε δηλαδή) προσεκτικά:

Η Νεραϊδοχώρα

Κάποτε πριν εκατομμύρια,δισεκατομμύρια, τρισεκατομμύρια και τα λυπά και τα λυπά χρόνια, τότε δηλαδή που ο καλός μας Θεούλης έφτιαχνε τη γη μας, και πριν ακόμα δημιουργήσει τους ανθρώπους έφτιαξε τη νεραϊδοχώρα. Βρίσκεται στον ουρανό, όμως όχι στα σύννεφα αλλά στο δάσος του ουρανού. Ναι, καλά το διαβάσατε, υπάρχει δάσος στον ουρανό. Και ο Θεός του χάρισε όλες τις ομορφιές που υπάρχουν στα ουράνια από σπιτάκια στις κουφάλες των δέντρων και στα μπουμπούκια των λουλουδιών, έως και νεραϊδένια - κατοικίδια ποντικάκια. Εκεί όμως τα ποντίκια ξέρετε τι τρώνε; Όχι, ξέρετε; Θα σας πω εγώ λοιπόν αφού δεν ξέρετε. Τρώνε ΜΟΝΟ σοκολάτα γάλακτος και πίνουν ΜΟΝΟ κακάο γάλακτος. Με υψηλά λιπαρά, παρακαλώ. Και τέλος πάντων στην νεραϊδοχώρα ήταν όλα πανέμορφα, παραμυθένια. Τόσο παραμυθένια που οι άνθρωποι έκαναν τις νεράιδες παραμύθια! Άρες μάρες κουκουνάρες δηλαδή. Και όταν όλες οι νεράιδες γεννήθηκαν  τους φώναξε ο Θεός στο σοκολατένιο βασίλειό του και τους είπε: "Εσείς καλές μου νεράιδες, θα είστε οι καλές νεράιδες των παράξενων αυτών πλασμάτων που θα δημιουργήσω αύριο. Αυτά τα πλάσματα θα λέγονται άνθρωποι. Στην αρχή αυτοί θα σας είναι πιστοί όπως θα είναι πιστοί και σε μένα. Όμως θα έρθουν καιροί στους οποίους οι άνθρωποι δεν θα πιστεύουν σχεδόν καθόλου σε εσάς". Τότε μια νεράιδα ρώτησε: "Καλέ μου άρχοντα, πατέρα όλων μας, γιατί εμείς να τους φυλάμε αφού αυτοί δεν θα πιστεύουν σε εμάς;" και απάντησε ο καλός Θεούλης: "Γιατί κάποιος πρέπει να τους φυλάει. Θα είναι πάρα πολύ ξεροκέφαλοι. Κι εσείς θα διορθώνετε τα λάθη τους. Όμως εκείνους τους δύσκολους καιρούς, όταν οι άνθρωποι δεν θα πιστεύουν σε εσάς κάθε φορά που κάποιος απ' αυτούς θα λέει πως δεν πιστεύει σε εσάς, η καλή του νεράιδα θα παίρνει όλη την ευθύνη και θα πεθαίνει." Οι νεράιδες δεν θύμωσαν, γιατί ήταν καλά πλάσματα και γύρισαν στις δουλειές τους. 

Ο Θεός έφτιαξε τα παράξενα αυτά πλάσματα, τους ανθρώπους και άρχισαν όλοι μαζί νεράιδες - άνθρωποι να ζουν αρμονικά. Και ήταν ευτυχισμένες οι νεράιδες. Σε μερικά χρόνια όμως, οι άνθρωποι άρχισαν να κάνουν ότι βλακεία τους κατέβενε στην κεφάλα. Έφτιαξαν εργοστάσια, άρχισαν να σκοτώνουν, να κόβουν και να καίνε τα δάση, να καπνίζουν, να βρίζουν, να πίνουν, να μην υπακούν τις καλές τους νεράιδες και τους καλούς τους νεράιδους κι έτσι από τότε μέχρι και σήμερα όλο και περισσότερες νεράιδες πεθαίνουν. Και όλο και περισσότερες νεράιδες κλαίνε για τους αγαπημένους τους νεράιδους, για τις αγαπημένες τους νεράιδες, για τα αγαπημένα τους νεραϊδάκια. 

Ένας σοφός νεράιδος όμως κάποτε είχε πει: "Εκείνους τους καιρούς, που θα μας σκοτώνουν οι άνθρωποι με τις πράξεις τους, θα κατέβει στη γη ένα μικρό και αθώο νεραϊδάκι, η Τζίτζη με πολύ βαριά αποστολή, να κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν στη μαγεία. Τότε, αν πιστέψουν οι άνθρωποι σε εμάς θα ζήσουμε για πολλά, πολλά χρόνια ακόμα αν όμως όχι, τότε εμείς θα πεθάνουμε και στη γή δεν θα ξαναειπάρξει ποτέ χαρά".

Αυτή είναι η ιστορία κι αν θέλετε την πιστεύετε. Εγώ πάντως είχα χρέος να σας προειδοποιήσω!

Άλλη μία προσπάθεια να γράψω ένα παραμυθάκι. Το ξέρω ότι σας πρήζω με τις ιστορίες μου, αλλά φταίτε κι εσείς που μου δίνετε θάρρος να συνεχίσω...

Το ημερολόγιο της Βάσιας (μέρος 3ο)

Ο ξενοδόχος είδε την φωτογραφία της Βάσιας, που του έδειξε ο πατέρας της και σκέφτηκε πολύ μέχρι που θυμήθηκε ότι ήταν το κορίτσι που "φιλοξενούσε". Διηγήθηκε στον πατέρα της Βάσιας τι είχε συμβεί και μαζί, πατέρας και ιδιοκτήτης ξενοδοχείου είπαν να καταστρώσουν ένα σχέδιο. Ο πατέρας θα πήγαινε σπίτι και θα καθησύχαζε τη Βίκυ και την γυναίκα του. Ο ξενοδόχος θα έλεγε ψέματα στη Βάσια, πως επειδή είναι μικρό παιδί θα τη φιλοξενήσει δωρεάν όμως στην πραγματικότητα θα πλήρωνε ο πατέρας της. Ο στόχος ήταν να καταλάβει η Βάσια πως αυτό που έκανε ήταν πολύ άσχημο και πως δεν είναι εύκολο να ζεις μόνος. Έτσι κι έγινε. Μόλις ο ξενοδόχος δήλωσε στη Βάσια ότι δεν θέλει να πληρώνει άλλο, εκείνη πέταξε στον έβδομο ουρανό από την χαρά της. Μάλιστα με τον ξενοδόχου συμφώνησαν, η Βάσια να καθαρίζει το ξενοδοχείο.

Τις πρώτες μέρες, η Βάσια είχε πολλή όρεξη για δουλειά όμως μετά άρχισε να κουράζεται πολύ, άσε που ξυπνούσε και από τις 7:00 το πρωί. Ήδη άντεχε με το ζόρι, μετά τι θα έκανε;

Έτσι η Βάσια, άντεξε ολόκληρη εβδομάδα!

Ένα βράδυ, άνοιξε το ημερολόγιό της και άρχισε να μοιράζεται, όπως πάντα τις σκέψεις της:

18.2.2012

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

δεν αντέχω άλλο! Δεν μπορώ να δουλεύω σαν σκυλί κάθε μέρα, για ένα δωμάτιο! Τελικά ήταν μεγάλο λάθος που έφυγα απ' το σπίτι. Έχω καιρό να δω τους γονείς μου, την αγαπημένη μου μαμάκα, τον αγαπημένο μου μπαμπάκα και την ακόμα πιο αγαπημένη μου Βίκυ! Το αποφάσισα: Θα γυρίσω πίσω, και θα ζητήσω συγγνώμη απ' όλους. Και δεν θα ξαναζηλέψω ποτέ, μα ποτέ την αδερφή μου! Ούτε θα ξαναμαλώσω μαζί της!

Αυτά τα λόγια ήταν γραμμένα με την ψυχή της. Η λογική της, της έλεγε να μην γυρίσει στο σπίτι γιατί θα τιμωρηθεί, όμως η καρδιά της... Η καρδιά της της έλεγε να γυρίσει πίσω δυναμικά και να αποδεχτεί την τιμωρία της. Αν και η Βάσια είχε καταλάβει πολλά από αυτή της την περιπέτεια. Είχε καταλάβει πως το μόνο που έπρεπε να κάνει είναι να ασχολείται με τα μαθήματά της και να είναι υπάκουη. Για να μπορέσει μια μέρα, να κάνει κι αυτή μια όμορφη οικογένεια!

Την επόμενη κιόλας μέρα, μάζεψε όλα τα πράγματά της και πήγε στο σπίτι της.  Μόλις την είδε η μητέρα της, έτρεξε γρήγορα να την αγκαλιάσει ενώ ο πατέρας της της είπε αυστηρά: "Έχεις κάτι να μας πεις;" η Βάσια κατέβασε το κεφάλι και είπε: "Λυπάμαι πατέρα, ήταν λάθος μου, δεν θα ξανασυμβεί. Είμαι έτοιμη να αποδεχτώ την τιμωρία μου." ο πατέρας της περίμενε να ακούσει συγγνώμη, όμως δεν περίμενε τέτοιο λόγια απ' την ατίθαση κόρη του. Προφανώς είχε πάρει ένα καλό μάθημα. "Μην ανησυχείς, το μάθημα που πήρες πιστεύω ήταν υπέρ-αρκετό" χαμογέλασε ο πατέρας της και την πήρε στην αγκαλιά του. Τέλος, η Βάσια πλησίασε τη Βίκυ: "Βίκυ συγγνώμη που σε ζήλευα, συγγνώμη που σου ήμουν θυμωμένη χωρίς λόγο. Συγγνώμη!" η Βίκυ παραξενεύτηκε, δεν ήξερε ότι η Βάσια την ζήλευε τόσο καιρό: "Αδελφούλα μου, δεν ήξερα ότι ένιωθες έτσι για μένα. Ίσως φταίω κι εγώ όμως, σκεφτόμουν μόνο τον εαυτό μου". Αυτή την στιγμή οι δύο αδερφές αγκαλιάστηκαν συγκηνώντας τους γονείς τους!

Μπορείτε να βρείτε το πρώτο μέρος εδώ
Μπορείτε να βρείτε το δεύτερο μέρος εδώ

Το ημερολόγιο της Βάσιας (Μέρος 2ο)

Έτσι πέρασαν μερικές ημέρες και όσο πιο πολύ περνούσε ο χρόνος, τόσο πιο πολύ λιγόστευαν τα χρήματα που είχε πάρει η Βάσια μαζί της. Άσε που της έλειπαν οι ανέσεις του σπιτιού της, το δωμάτιό της, οι γονείς της ακόμη και η αδερφή της της έλειπε πολύ. Μαζί της τσακώνονταν, μοιράζονταν και τέλος πάντων έκανε πολλά πράγματα με την αδερφή της παρόλο που την ζήλευε πολύ. Και τότε μόνο, εικείνο το βράδυ που καθόταν μόνη κι έρημη στο δωματιάκι του ξενοδοχείου κατάλαβε πόσο πολύ αγαπάει την οικογένειά της.

7.2.2012

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

μου έχουν απομείνει πολύ λίγα χρήματα και δεν ξέρω πως θα τα βγάλω πέρα. Σε 2 εβδομάδες πρέπει να πληρώσω και τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου, αλλιώς θα με πετάξει έξω. Λες να με ψάχνουν οι γονείς μου; Τι να κάνει η Βίκυ; Μή...Μήπως... Μήπως τελικά να γύριζα σπίτι; Όχι, όχι καλύτερα, αν γυρίσω θα με τιμωρήσουν και θα με κλείσουν στο δωμάτιό μου ποιος ξέρει για πόσον καιρό. Και με το σχολείο τι θα κάνω; Σήμερα είναι Παρασκευή, ήδη έχασα σχεδόν μία εβδομάδα. Απ' την άλλη όμως, αν πάω στο σχολείο η Βίκυ δε θα με αφήνει σε ησυχία. Απλά δεν μπορώ να γυρίσω, γιατί φοβάμαι!

Τότε η Βάσια έκλεισε το ημερολόγιο της στενοχωρημένη, πήρε την κιθάρα της και άρχισε να τραγούδάει ένα τραγούδι δημιουργώντας η ίδια την μουσική (είχε ταλέντο σ' αυτό).

Αυτό το τραγούδι το είχε γράψει η ίδια κάποτε. Και τότε της ήρθε μια ιδέα! Αμέσως μόλις τέλειωσε το τραγούδι το βρήκε! Θα μπορούσε να τραγουδάει κάπου κι έτσι να βγάζει χρήματα. Ναι, ήταν μικρή ακόμα αλλά θα προσπαθούσε, αυτό ήταν σίγουρο. 

Τις επόμενες ημέρες έψαχνε απ' το πρωί ως το βράδυ αλλά τίποτα. Κανείς δεν την ήθελε, και παρόλο που η φωνή της τους μάγευε όλους, φοβόντουσαν να την πάρουν για να μην έχουν μπλεξίματα. Ήταν πολύ μικρή ακόμα. 

Εν το μεταξύ οι γονείς τις δεν σταμάτησαν ούτε μέρα να την ψάχνουν, η Βίκυ δεν είχε πάει σχολείο σχεδόν δύο εβδομάδες, η μαμά της Βάσιας είχε τρελαθεί απ' την αγωνία της δεν σταματούσε να κλαίει ούτε στιγμή και ο πατέρας της συνέχιζε να ρωτάει, να ψάχνει έχοντας πάντα μια μικρή ελπίδα στην καρδιά του που δυνάμωσε όταν ο υπεύθυνος του ξενοδοχείου όπου έμενε η Βάσια είπε πως κάπου ήξερε την κοπέλα στην φωτογραφία που του έδειχνε ο απεγνωσμένος πατέρας...

Μπορείτε να δείτε το πρώτο μέρος εδώ
Μπορείτε να δείτε το τρίτο μέρος εδώ

Top 10!!!

Τις γιορτινές αυτές μέρες, κάποιες κυρίες (δεν ξέρω ακριβώς πιες) δημιούργησαν ένα παιχνίδι το "Top 10" όπου πρέπει να γράψεις τα 10 αγαπημένα σου. Μπήκα λοιπόν κι εγώ στο blog της κυρίας Νατάσας και αφού έγραψε πως όποιος θέλει απ' την blogoγειτονιά μπορεί να το παίξει κι αυτός είπα να δοκιμάσω κι εγώ!

Αρχίζω λοιπόν:

1. Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι η "Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά", με συγκίνησε ιδιαίτερα μόλις άρχισα να το διαβάζω και το τι κλάμα έριξα μετά δεν λέγετε!

2. Η αγαπημένη μου πόλη είναι... Για να πω την αλήθεια είναι πάρα πολλές αλλά πιστεύω πως περισσότερο απ' όλες μου αρέσει το Παρίσι. Δεν έχω πάει, όμως σε μερικά χρόνια σίγουρα θα το κάνω!

3. Το αγαπημένο μου γλυκό είναι η τούρτα σοκολατίνα, τη λατρεύω!

4. Το αγαπημένο μου άρωμα είναι το Midnight Poison(αν και δεν βάζω συχνά αρώματα, δεν μ'αρέσουν πολύ)

5. Τα αγαπημένα μου παπούτσια (κανονικά πρέπει να πω τις αγαπημένες μου μπότες αλλά είμαι μικρή ακόμα) είναι χμ, τα σταράκια...

6. Ο αγαπημένος μου προορισμός είναι το Λονδίνο (επίσης δεν έχω πάει αλλά πολύ θα ήθελα!!!) 

7. Το αγαπημένο μου blog... Το καθένα blog έχει τη χάρη του και μου αρέσουν όλα εξίσου το ίδιο, αλλά ίσως περισσότερο το "Χαρούμενο Δημοτικό" της κυρίας Βανέσσας, γιατί ήταν κάποτε blog της τάξης μου (και δεν είναι πια) και επειδή ήταν η αιτία να αρχίσω κι εγώ το δικό μου blog... Αλλά να ξέρετε ότι όλα τα ιστολόγια σας είναι υπέροχα γι' αυτό άλλωστε και τα επισκέπτομαι!

8. Η αγαπημένη μου εκπομπή στην τηλεόραση είναι το "Junior MasterChef"

9. Το αγαπημένο μου φαγητό είναι τα μακαρόνια (μνιαμ,μνιαμ)

10. Και η αγαπημένη μου ανάρτηση είναι η "Στις αυλές μας πέφτει χιόνι,τραλαλαλά λαλαλά!" γιατί ήταν η ανάρτηση στην οποία έγραψα την δική μου ιστορία με ήρωες όλα τα μέλη του blog!!!

Τώρα είναι η σειρά μου να πω ποια blogs θέλω να παίξουν το παιχνίδι, όμως επειδή δεν μπορώ να διαλέξω όποιος απ' τους αγαπημένους μου blogoφιλους θέλει ας το παίξει!

Το ημερολόγιο της Βάσιας (Μέρος 1ο)

Ήταν ένα κρύο, χειμωνιάτικο απόγευμα. Έξω το χιόνι έπεφτε απαλά και δρόσιζε τα σπίτια, ομόρφενε την ατμόσφαιρα, χάριζε χαρά στις καρδιές των ανθρώπων. Η Βάσια καθόταν στο μεγάλο σαλόνι του σπιτιού της, σε μια κουνιστή, αναπαυτική πολυθρόνα κι έπινε μια κούπα ζεστό κακάο σκεπασμένη με μια ζεστή κουβερτούλα. Είχε, βλέπετε γρίπη και ήταν αναγκασμένη να μείνει σπίτι της, όσο η αδερφή της και οι γονείς της θα πήγαιναν για πεζοπορία στο χιονισμένο βουνό. Ήταν πολύ στενοχωρημένη και θυμωμένη σύναμα γιατί την είχαν αφήσει τελείως μόνη της. Δεν άντεχε στη σκέψη ότι η αδερφή της τώρα διασκέδαζε ενώ αυτή "έκλαιγε τη μοίρα της". Ήταν βλέπετε δίδυμες αδερφές, 12 χρονών και οι δύο. Η Βίκυ όμως (η αδερφή της Βάσιας) ήταν καλύτερη από την Βάσια σχεδόν σ' όλα. Είχε καλύτερους βαθμούς στο σχολείο, είχε περισσότερες φίλες, ήταν πολλή καλή στο μπάσκετ, στο τένις και στο βόλεϊ ενώ η Βάσια δεν ήταν καλή σε κανένα άθλημα εκτός απ' το χάντμπολ. Αφού μερικές φορές ζήλευε ακόμα και το όνομα "Βίκυ".  Στο μόνο πράγμα που η Βάσια ήταν καλύτερη απ' την Βίκυ ήταν στη μουσική και συγκεκριμένα, στο παίξιμο της κιθάρας. Βέβαια και οι δύο αδερφές ήταν πανέμορφες. 

Βίκυ:

Βάσια:

3.2.2012

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, 

οι γονείς μου έχουν πάει για πεζοπορία στο βουνό με την Βίκυ. Εγώ είμαι κρυωμένη και γι' αυτό δεν μπόρεσα να πάω. Θα μπορούσαν βέβαια να αναβάλουν τη βόλτα αλλά αφού τους το ζήτησε η αγαπημένη τους Βίκυ σιγά μην άλλαζαν το πρόγραμμα. Αυτό το κορίτσι με τρελαίνει, δεν αντέχω άλλο. Ίσως θα ήταν καλύτερα αν έφευγα από το σπίτι, ίσως έτσι θα έβρισκα άλλους γονείς, που να με αγαπάνε. Λες να με ψάξουν οι δικοί μου; Μπα, σιγά μην καταλάβουν ότι θα λείπω. Αφού τους φτάνει που έχουν την αγαπημένη τους κόρη, Βίκυ. Λοιπόν το αποφάσισα, θα φύγω. Δεν αντέχω άλλο, μια ζωή εγώ να μπαίνω δεύτερη στη ζωή των γονιών μου. Πρέπει να κάνω κάτι επιτέλους!

Το ίδιο απόγευμα, η Βάσια μάζεψε τα πράγματα της κι έφυγε. Φυσικά, πήρε μαζί της και χρήματα, δεν ήταν χαζή. Το που θα πήγαινε, δεν το ήξερε ούτε η ίδια. Μαζί της είχε πάρει τα πιο προσωπικά της αντικείμενα μόνο: Μερικά ρούχα, την κιθάρα της, το ημερολόγιο της και 5 ζευγάρια παπούτσια. Κατευθύνθηκε προς ένα ξενοδοχείο, λίγο πιο έξω απ΄την πόλη. Στην αρχή δεν της έδιναν δωμάτιο γιατί ήταν πολύ μικρή, δεν είχε και ταυτότητα... Όμως όταν ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου (που ήταν πολύ φιλάργυρος) είδε τα λεφτά που του πρόσφερε η μικρή, αμέσως την βόλεψε σε ένα δωμάτιο. 

Το ίδιο βράδυ οι γονείς της Βάσιας γύρισαν στο σπίτι και όταν είδαν ότι το κορίτσι είχε εξαφανιστεί, αμέσως άρχισαν να τηλεφωνούν σε όλους τους συγγενείς, γνωστούς, νοσοκομεία, αστυνομικά τμήματα όμως δεν τη βρήκαν πουθενά.  Η μητέρα της είχε τρελαθεί απ' την αγωνία της, ενώ η Βίκυ κι ο μπαμπάς της έψαχναν απεγνωσμένα τη Βάσια. Όλοι την αγαπούσαν πολύ, όμως η Βάσια δεν το καταλάβαινε...

Αυτό ήταν το πρώτο μέρος μιας προσπάθειας που έκανα για να γράψω μία ιστορία τέτοιου είδους. Ξέρω ότι δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, απλώς μου ήρθε η έμπνευση...

Μπορείτε να δείτε το δεύτερο μέρος εδώ

Μπορείτε να δείτε το τρίτο μέρος εδώ

Συγγνώμη!

Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από έναν άνθρωπο που στενοχώρησα πολύ τους τελευταίους μήνες... Αυτόν τον άνθρωπο οι περισσότεροι τον ξέρετε, έχετε δει το blog της και είμαι σίγουρη ότι σας άρεσε γιατί είναι πραγματικά υπέροχο. Αυτός ο άνθρωπος είναι η Έμμα. Τώρα βέβαια είμαστε πάλι φίλες αλλά όχι όπως πριν. Πριν ήμασταν κολλητές αλλά εγώ η ηλίθια (συγγνώμη αλλά έτσι νιώθω) τα χάλασα όλα.  Μ' αυτό το κορίτσι ταιριάζουμε σε όλα. Έχουμε το ίδιο ύψος, τον ίδιο χαρακτήρα είμαστε περίπου σαν δίδυμες. Αλλά εγώ έκανα κάτι πολύ άσχημο... Έφυγα και... Την παράτησα για ένα ασήμαντο γεγονός. Τώρα λυπάμαι πικρά γι' αυτό και θα ήθελα να της ζητήσω ένα ΜΕΓΑΛΟ, ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΣΥΓΓΝΩΜΗ και από 'δω, γιατί ξέρω ότι θα το δει. Έμμα, συγγνώμη, ήταν μεγάλο λάθος μου αυτό που έκανα και θέλω να με συγχωρέσεις πραγματικά όμως. Ξέρω ότι ποτέ δε θα θέλεις να είμαστε όπως πριν αλλά τουλάχιστον θέλω να ξέρω ότι με έχεις συγχωρήσει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ! Εγώ πάντως θα σε έχω για πάντα μέσα στην καρδιά μου και θα σε θυμάμαι ακόμα κι αν κάποτε χωριστούμε!

Ο άνθρωπος που έφτιαξε αυτό το βιντεάκι το αφιερώνει στους φίλους του... Εγώ το αφιερώνω σε ΣΕΝΑ:

New year, new look!

Σήμερα 1 Ιανουαρίου 2012. Εύχομαι αυτός ο χρόνος να είναι ευκολότερος και όχι δυσκολότερος από τον προηγούμενο. Να έχουμε πολλή υγεία, να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας, να έχουμε ειρήνη μεταξύ μας, να είμαστε όλοι φίλοι, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι με πολλές ελπίδες και πολλά όνειρα που να πραγματοποιούνται σιγά-σιγά. Όπως και εμείς οι άνθρωποι, έτσι και τα blogs μας χρειάζονται που και που το "φρεσκάρισμα" τους, γιατί λοιπόν να μη το "φρεσκάρουμε" κι εμείς; Το ξέρω, ότι ίσως είναι λίγο νωρίς ακόμα να βγάλω τη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση, όμως σκέφτηκα πως ίσως θα ήταν πιο όμορφο αν με την αρχή του νέου χρόνου αλλάξει λίγο το blog και γίνει χειμωνιάτικο. Ελπίζω το νέο look να σας αρέσει και να σας φέρει πολλά, πολλά χαμόγελα!!!