Τα Χριστούγεννα της μικρής Ροδούλας

Σκέφτηκα πολύ και τελικά αποφάσισα να γράψω, ή τουλάχιστον προσπαθήσω να γράψω ένα Χριστουγεννιάτικο παραμύθι. Αποφάσισα επίσης, η ηρωίδα του παραμυθιού να είναι ένα κοριτσάκι 10 χρονών, η Ροδούλα. Ας αρχίσουμε το παραμυθάκι μας με ένα τραγούδι:

Μία φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι. Μικρό βέβαια, αλλά είχε περάσει πολλά κι κατά κάποιο τρόπο είχε ωριμάσει. Η Ροδούλα δεν είχε περάσει όμορφα την παιδική της ηλικία. Η μαμά της είχε πεθάνει στην γέννα ενώ ο μπαμπάς της συνέχεια ήταν απόμακρος και από τότε που πέθανε η μαμά της μικρής Ροδούλας δεν είχε χαμογελάσει ποτέ. Ήταν φούρναρης κι αυτά που έβγαζε μόλις που έφταναν για να πληρώνει το νοίκι του σπιτιού τους. Για την μικρή Ροδούλα δεν υπήρχε κανένας που να την φροντίζει εκτός από την θεία της που ερχόταν κάθε μέρα και της έκανε μαθήματα στο σπίτι. Το χωριό στο οποίο έμενε η Ροδούλα δεν είχε σχολείο, ενώ ο μπαμπάς της δεν είχε την δυνατότητα να την πηγαίνει κάθε μέρα στην πόλη. Η θεία της ήταν πολύ αυστηρή και δεν την αγαπούσε. Αυτή ποτέ δεν αγάπησε κανέναν. Γι' αυτό άλλωστε ο θεός δεν της χάρισε παιδιά.

Ήταν παραμονή Χριστουγέννων και η μικρή Ροδούλα καθόταν όπως κάθε χρόνο δίπλα στο μικρό χάρτινο δεντράκι που είχε φτιάξει ολομόναχη.  Μπορεί να μην είχε πάρει ποτέ στην ζωή της δώρο για τα Χριστούγεννα αλλά η ελπίδα της ποτέ δεν έσβηνε. Κάθε χρόνο προσεύχονταν στον καλό Θεούλη και η ευχή της ήταν ίδια κάθε χρόνο: Να αποκτήσει μία μαμά που να την αγαπάει!

Τίποτε άλλο δεν ήθελε. Μόνο αυτό, να υπάρχει κάποιος που να την αγαπάει πραγματικά. 

"Ροδούλα πήγαινε να κοιμηθείς, είναι αργά" ακούστηκε η μελαγχολική φωνή του μπαμπά της από την εξώπορτα. Σήμερα ο μπαμπάς της ήταν πιο μελαγχολικός από ποτέ, γιατί ο ιδιοκτήτης του φούρνου που δούλευε, του είχε πει πως θα ξαναπιάσουν δουλειά σε 3 εβδομάδες! Και μέχρι τότε τι θα έκαναν; Πώς θα τα έβγαζαν πέρα;

Η Ροδούλα σηκώθηκε όρθια και πλησίασε στο παράθυρο. Ήθελε να δει πόσο όμορφα ήταν τα αστέρια όμως αντί για αυτό είδε κάτι άλλο. Κάτι πολύ καλύτερο, κάτι μαγικό. Είδε ένα έλκηθρο. Ναι ένα έλκηθρο, 8 ταράνδους και μέσα ήταν ο.... Ήταν ο Άι Βασίλης! Μπορεί να της φάνηκε, όμως η Ροδούλα είδε τον Άι Βασίλη να την χαιρετάει! Η Ροδούλα γρήγορα άνοιξε το παράθυρο και ο μπαμπάς της πλησίασε να δει κι αυτός. Έμεινε με ανοιχτό το στόμα. Όταν ο Άι Βασίλης εξαφανίστηκε, στον ουρανό ήταν γραμμένο με μεγάλα χρυσά γράμματα το εξής μήνυμα: "Ροδούλα, όλα θα πάνε καλά!". Η Ροδούλα πέταξε από την χαρά της ενώ ο μπαμπάς της είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα. Αυτό που έβλεπε ήταν απίστευτο. Μα... Αφού αυτός δεν πίστευε στον Άι Βασίλη! Τότε ακούστηκε η φωνούλα της μικρής Ροδούλας: "Μπαμπά, δες!" ο μπαμπάς της γύρισε και τι να δει: Όλο το σπίτι ήταν στολισμένο πανέμορφα, το τζάκι ήταν αναμμένο και δίπλα του ήταν το πιο υπέροχο Χριστουγεννιάτικο δέντρο που είχε δει! Εκείνη την στιγμή έγινε άλλο ένα θαύμα: Ο μπαμπάς της Ροδούλας χαμογέλασε. Και άρχισε να γελάει, πήρε την κόρη του αγκαλιά και την έσφιξε. Αυτά ήταν τα καλύτερα Χριστούγεννα! 

Η Ροδούλα κι ο μπαμπάς της κάθισαν στο στρωμένο τραπέζι που είχε ένα σορό φαγητά! Άρχισαν να τρώνε και τότε χτύπησε το κουδούνι. Η Ροδούλα πήγε να ανοίξει και είδε την θεία της, ντυμένη με όμορφα ρούχα, χαμογελαστή και φορτωμένη με δώρα. Πήρε την Ροδούλα αγκαλιά, την φίλησε κι ύστερα της χάρισε πολλά δώρα. Ύστερα πήγε στον μπαμπά της Ροδούλας (που ήταν αδερφός της) κι επίσης τον αγκάλιασε, λέγοντας του ότι αγόρασε το σπίτι κι ότι από 'δώ και πέρα δεν θα πλήρωναν νοίκι! Επίσης τον ρώτησε αν μπορούσε να μείνει κι αυτή μαζί τους. Ο ευτυχισμένος άντρας αμέσως δέχτηκε κι από τότε η Ροδούλα είχε την θεία της, που είχε αλλάξει έτσι ξαφνικά όμως τώρα της χάριζε αγάπη και φροντίδα. Α, δεν σας είπα και το άλλο. Η Ροδούλα άρχισε να πηγαίνει σχολείο, κι ο μπαμπάς της απέκτησε δικό του φούρνο!

Εκείνα τα Χριστούγεννα δεν τα ξέχασε ποτέ κανείς. Ήταν τα πιο μαγικά, τα πιο όμορφα!