Ο κάθε άνθρωπος έχει και την δική του καλή νεράιδα. Όμως το ξέρετε ότι κάθε φορά που κάποιος από τους ανθρώπους λέει πως ΔΕΝ πιστεύει στις νεράιδες, τότε η καλή του νεράιδα πεθαίνει; Αμ, δε το ξέρατε γι' αυτό σας το λέω εγώ. Και, συγγνώμη δηλαδή, πού ξέρετε ότι εγώ δεν είμαι νεράιδα και σας λέω ψέματα τόσον καιρό ότι είμαι άνθρωπος; Ε; Ε; Σας πληροφορώ λοιπόν, ότι νεράιδες ΥΠΑΡΧΟΥΝ! Και δεν σηκώνω κουβέντα. Και για όσους δεν με πιστεύουν ακόμα, θα σας διηγηθώ την ιστορία της νεραϊδοχώρας. Που την ξέρω; Χμ, για σκεφτείτε λίγο πάνω σ' αυτό που σας είπα, ότι δηλαδή μπορεί εγώ η ίδια να είμαι νεράιδα... Καθίστε όλοι λοιπόν αναπαυτικά στις καρέκλες σας, πάρτε και κανένα πατατάκι και ακούτε (διαβάζετε δηλαδή) προσεκτικά:
Η Νεραϊδοχώρα
Κάποτε πριν εκατομμύρια,δισεκατομμύρια, τρισεκατομμύρια και τα λυπά και τα λυπά χρόνια, τότε δηλαδή που ο καλός μας Θεούλης έφτιαχνε τη γη μας, και πριν ακόμα δημιουργήσει τους ανθρώπους έφτιαξε τη νεραϊδοχώρα. Βρίσκεται στον ουρανό, όμως όχι στα σύννεφα αλλά στο δάσος του ουρανού. Ναι, καλά το διαβάσατε, υπάρχει δάσος στον ουρανό. Και ο Θεός του χάρισε όλες τις ομορφιές που υπάρχουν στα ουράνια από σπιτάκια στις κουφάλες των δέντρων και στα μπουμπούκια των λουλουδιών, έως και νεραϊδένια - κατοικίδια ποντικάκια. Εκεί όμως τα ποντίκια ξέρετε τι τρώνε; Όχι, ξέρετε; Θα σας πω εγώ λοιπόν αφού δεν ξέρετε. Τρώνε ΜΟΝΟ σοκολάτα γάλακτος και πίνουν ΜΟΝΟ κακάο γάλακτος. Με υψηλά λιπαρά, παρακαλώ. Και τέλος πάντων στην νεραϊδοχώρα ήταν όλα πανέμορφα, παραμυθένια. Τόσο παραμυθένια που οι άνθρωποι έκαναν τις νεράιδες παραμύθια! Άρες μάρες κουκουνάρες δηλαδή. Και όταν όλες οι νεράιδες γεννήθηκαν τους φώναξε ο Θεός στο σοκολατένιο βασίλειό του και τους είπε: "Εσείς καλές μου νεράιδες, θα είστε οι καλές νεράιδες των παράξενων αυτών πλασμάτων που θα δημιουργήσω αύριο. Αυτά τα πλάσματα θα λέγονται άνθρωποι. Στην αρχή αυτοί θα σας είναι πιστοί όπως θα είναι πιστοί και σε μένα. Όμως θα έρθουν καιροί στους οποίους οι άνθρωποι δεν θα πιστεύουν σχεδόν καθόλου σε εσάς". Τότε μια νεράιδα ρώτησε: "Καλέ μου άρχοντα, πατέρα όλων μας, γιατί εμείς να τους φυλάμε αφού αυτοί δεν θα πιστεύουν σε εμάς;" και απάντησε ο καλός Θεούλης: "Γιατί κάποιος πρέπει να τους φυλάει. Θα είναι πάρα πολύ ξεροκέφαλοι. Κι εσείς θα διορθώνετε τα λάθη τους. Όμως εκείνους τους δύσκολους καιρούς, όταν οι άνθρωποι δεν θα πιστεύουν σε εσάς κάθε φορά που κάποιος απ' αυτούς θα λέει πως δεν πιστεύει σε εσάς, η καλή του νεράιδα θα παίρνει όλη την ευθύνη και θα πεθαίνει." Οι νεράιδες δεν θύμωσαν, γιατί ήταν καλά πλάσματα και γύρισαν στις δουλειές τους.
Ο Θεός έφτιαξε τα παράξενα αυτά πλάσματα, τους ανθρώπους και άρχισαν όλοι μαζί νεράιδες - άνθρωποι να ζουν αρμονικά. Και ήταν ευτυχισμένες οι νεράιδες. Σε μερικά χρόνια όμως, οι άνθρωποι άρχισαν να κάνουν ότι βλακεία τους κατέβενε στην κεφάλα. Έφτιαξαν εργοστάσια, άρχισαν να σκοτώνουν, να κόβουν και να καίνε τα δάση, να καπνίζουν, να βρίζουν, να πίνουν, να μην υπακούν τις καλές τους νεράιδες και τους καλούς τους νεράιδους κι έτσι από τότε μέχρι και σήμερα όλο και περισσότερες νεράιδες πεθαίνουν. Και όλο και περισσότερες νεράιδες κλαίνε για τους αγαπημένους τους νεράιδους, για τις αγαπημένες τους νεράιδες, για τα αγαπημένα τους νεραϊδάκια.
Ένας σοφός νεράιδος όμως κάποτε είχε πει: "Εκείνους τους καιρούς, που θα μας σκοτώνουν οι άνθρωποι με τις πράξεις τους, θα κατέβει στη γη ένα μικρό και αθώο νεραϊδάκι, η Τζίτζη με πολύ βαριά αποστολή, να κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν στη μαγεία. Τότε, αν πιστέψουν οι άνθρωποι σε εμάς θα ζήσουμε για πολλά, πολλά χρόνια ακόμα αν όμως όχι, τότε εμείς θα πεθάνουμε και στη γή δεν θα ξαναειπάρξει ποτέ χαρά".
Αυτή είναι η ιστορία κι αν θέλετε την πιστεύετε. Εγώ πάντως είχα χρέος να σας προειδοποιήσω!
Άλλη μία προσπάθεια να γράψω ένα παραμυθάκι. Το ξέρω ότι σας πρήζω με τις ιστορίες μου, αλλά φταίτε κι εσείς που μου δίνετε θάρρος να συνεχίσω...
Το πιστεύετε; Ακόμα και στην ΚΟΜΟΤΗΝΗ που ΠΟΤΕ ΤΩΝ ΠΟΤΩΝ δεν έχει κρύο και δεν στρώνει το χιόνι, αύριο το πρωί στις 8:00 θα έχει -8 βαθμούς! Αύριο σχολείο θα πάμε απ' τις 10:00 και θα είμαστε ή μέχρι τις 2:00 (κανονικά) ή μέχρι τις 3:00 (γκρρρ). Σήμερα το πρωί που βγήκα έξω, σε μόλις 5 λεπτά πάγωσαν τα αυτιά μου σε σημείο που δεν τα ένιωθα. Ύστερα ακολούθησαν και η μύτη με τα χέρια μου.
Ας κοιτάξουμε μέσα μας, στην ψυχή μας...Ξεφυλλίζοντας την δικιά μας ιστορία, το δικό μας κουβάρι της ζωής, μιας ζωής που δεν στρώνεται με ροδοπέταλα... Γεμάτη σκέψεις, ανησυχίες, όνειρα...Με τα μάτια της ψυχής ας φέρουμε στη σκέψη μας τους ανθρώπους εκείνους που μας στάθηκαν και αν εμείς οι ΙΔΙΟΙ τους αφήσουμε θα ξανασταθούν πλάι μας...
