Σχολή Μαγισσών - Κεφάλαιο πρώτο (πρώτο μέρος κεφαλαίου)

Σας είχα πει στην προηγούμενη ανάρτηση ότι θα δημοσιεύσω κάτι που γράφω οπότε... Δεν θα σας δείξω όλο το κεφάλαιο (ακόμα), επειδή είναι αρκετά μεγάλο. Ελπίζω να σας αρέσει!

Κεφάλαιο Πρώτο (πρώτο μέρος του κεφαλαίου)

Ξεκίνησε σαν όλες τις άλλες μέρες. Όμως δεν ήταν. Ήταν διαφορετική, το ένιωθα κι ας μην ήθελα να το παραδεχτώ. Μετά από εκείνη τη μέρα η ζωή μου άλλαξε τελείως και για να πω την αλήθεια, χαίρομαι.
Με λένε Ρόουζ, οι φίλοι μου με φωνάζουν Ρόου. Είχα τα γενέθλια μου όταν έμαθα πως...Πως είμαι μάγισσα. Έκλεινα τα 15 και είχα κανονίσει να κάνω πάρτι στο σπίτι μου, δηλαδή στο σπίτι του άντρα της μητέρας μου. Δεν τον συμπαθούσα τότε αλλά ούτε και τώρα τον συμπαθώ. Νομίζω ότι κι αυτός νιώθει το ίδιο για μένα, παρόλο που μπροστά στους άλλους προσποιείται το αντίθετο. Τέλος πάντων, ο κανονικός μπαμπάς μου πέθανε πριν 1 χρόνο από καρκίνο.
Στο σχολείο δεν ήμουνα και από τις πιο δημοφιλείς, οπότε όταν έφυγα από 'κει για να πάω στη Σχολή που είμαι τώρα δεν έχασα και τίποτα το σπουδαίο.
-Ρόουζ, έτοιμο το φαγητό - φώναξε η μαμά μου την ώρα που ετοιμαζόμουν να παω στο σχολείο.
-Έρχομαι! - της φώναξα κι εγώ με τη σειρά μου απ' το μπάνιο. Με το που χτένισα τα μαλλιά μου, και ήμουνα έτοιμη να βγω απ' το μπάνιο, μέσα στον καθρέφτη εμφανίστηκε μια γυναίκα, γύρω στα 40 και ήταν υπερβολικά όμορφη. Δεν ήξερα τι συμβαίνει, είχα μείνει άφωνη.
-Γεια σου, Ρόουζι. Είμαι η Κριστίν, διευθύντρια της Σχολής Μαγισσών της Μαγισσούπολης. - μου είπε απαλά και η φωνή της μου φάνηκε υπερβολικά ήρεμη όπως όλα τα χαρακτηριστικά της. Όπως η υπερβολική ομορφιά για την ηλικία της, δεν είχα ξαναδεί τόσο όμορφη γυναίκα ποτέ στη ζωή μου. Είχε μακριά κόκκινα μαλλιά, όμορφο σώμα και με την πρώτη ματιά φαινόταν πόσο ισχυρή είναι.
-Τι;!; - είπα δειλά,δειλά εγώ χωρίς να μπορώ ακόμα να καταλάβω τι συμβαίνει.
-Ρόουζι, είσαι μια από 'μας. Είσαι μάγισσα και χρειαζόμαστε τη βοήθειά σου. Πρέπει να έρθεις στη Σχολή για να μάθεις πως να ελέγχεις τις δυνάμεις σου. Είμαι σίγουρη ότι θα γίνεις μια από τις πιο σπουδαίες μάγισσες στην ιστορία μας. - μου είπε με την ίδια ήρεμη φωνή που είχε και πριν. Εγώ εκείνη τη στιγμή κατάφερα να σταματήσω να κοιτάω τον καθρέφτη με ανοιχτό το στόμα.
-Πρώτον, το όνομα μου κυρία είναι Ρόουζ. Δεύτερον, δεν γίνεται να είναι αλήθεια αυτό! Δεν γίνεται να είμαι μάγισσα, δεν έχω δυνάμεις! Το μόνο που έχω είναι πολύ μεγάλη φαντασία και είμαι σίγουρη πως αυτή τη στιγμή κοιμάμαι και όλο αυτό είναι όνειρο.
-Πραγματικά, αυτό πιστεύεις; Θα σου αποδείξω λοιπόν πως σου λέω την αλήθεια. - μου είπε με τρομερή αποφασιστικότητα και εκείνη τη στιγμή στο μπάνιο άρχισε να φυσάει πολύ δυνατά. Στον καθρέφτη εμφανίστηκε μια μικρή πορτούλα και εγώ πριν το καταλάβω είχα βρεθεί σε ένα μέρος απίστευτο, μαγικό. Ήμουν μπροστά σε ένα τεράστιο κτήριο που ήταν φτιαγμένο από ξύλο και φύλλα από κλαδιά δέντρων. Πάνω από μια μεγάλη πόρτα έγραφε πάνω σε μια ξύλινη ταμπέλα διακοσμημένη με μικρά μπουμπούκια λουλουδιών “Γρεφείο Διευθήντριας”. Μπήκα μέσα κι βρέθηκα σε ένα τεράστιο δωμάτιο (με όλη τη σημασία της λέξης) που στη μέση του είχε ένα γραφείο φορτωμένο με εκατοντάδες βιβλία. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι με πορτρέτα και εικόνες. Εικόνες διάφορων ανθρώπων, και διάφορων τόπων.
-Λοιπόν, με πιστεύεις τώρα; - με κοίταξε γλυκά η διευθύντρια. Εγώ, για δεύτερη φορά εκείνο το πρωί είχα μείνει άφωνη.
-Θέλω να γυρίσω σπίτι μου! Τι είναι αυτό το μέρος; Και τι εννοείτε ότι είμαι μάγισσα; Τι συμβαίνει;!;
-Θα σου τα εξηγήσω όλα καλή μου.Εσύ είσαι διαφορετική από τα άλλα κορίτσια της ηλικίας σου, είσαι ιδιαίτερη. Η γιαγιά σου ήταν μάγισσα, μία από τις πιο σπουδαίες της εποχής της και πρώην διευθύντρια της Μαγισσούπολης. Η μητέρα σου βγήκε όμως κανονική και τότε, όταν γεννήθηκε, η γιαγιά σου αποφάσισε να αφήσει τις δυνάμεις της και να εγκαταλείψει τη Μαγισσούπολη για να αναθρέψει την κόρη της. Δεν μίλησε ποτέ σε κανέναν για τις δυνάμεις που είχε και γι' αυτό δεν ξέρεις τίποτα. Ρόουζι, εσύ γεννήθηκες σαν τη γιαγιά σου, με ιδιαίτερες δυνάμεις. Σήμερα κλείνεις τα 15 οπότε οι δυνάμεις σου θα αρχίσουν να βγαίνουν στην επιφάνεια. Πρέπει να με πιστέψεις και να αποφασίσεις αν θέλεις να ξεχάσεις για όλα αυτά που άκουσες, να αρνηθείς την ιδιαιτερότητα σου και να γίνεις κανονικός άνθρωπος ή να έρθεις στη Σχολή Μαγισσών και να βελτιώσεις τις δυνάμεις σου. - μου εξήγησε. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, αλλά υπήρχε μία λογική. Όταν ήμουνα μικρή, η γιαγιά μου συνέχεια μου έλεγε ιστορίες για τις μάγισσες, ότι υπήρχαν καλές αλλά και κακές. Μου είχε μιλήσει και για τη Μαγισσούπολη μια φορά, αλλά τότε πίστευα πως όλα ήταν παραμύθια. Και εκείνη τη στιγμή κατάλαβα. Κατάλαβα πως δεν ήταν όνειρο και πως όντως έπρεπε να αποφασίσω.
-Θα μείνω! - είπα αλλά δεν ήμουνα σίγουρη αν έκανα το σωστό.
-Προηγουμένως, είχατε πει ότι χρειαζόσαστε τη βοήθειά μου. Για ποιο πράγμα; - είχα πολλές απορίες. Ήθελα πάνω απ' όλα να μάθω όσα περισσότερα μπορώ γι' αυτόν τον καινούριο κόσμο. Το βλέμμα της Κριστίν σκοτείνιασε αλλά γρήγορα χαμογέλασε, για να μην ανησυχήσω προφανώς.
-Θα...Μάθεις όταν έρθει η ώρα. Προς το παρόν έλα να σου δείξω τα κατατόπια...

Υ.Γ Έτσι φαντάζομαι τη Ρόουζ
Υ.Γ2 Αν έχετε ερωτήσεις σχετικά με το κείμενο μπορείτε να ρωτήσετε ελεύθερα

Καλό Καλοκαίρι!

Ίσως λίγο αργοπορημένα αλλά...Καλό Καλοκαίρι! Το blog ανανεώθηκε τελείως και ελπίζω να σας αρέσει. Εγώ...Πλέον δεν είμαι 11 αλλά 12. Στις 7 (Ιουλίου) είχα τα γενέθλιά μου. Σύντομα θα δημοσιεύσω κάτι καινούριο που γράφω. Προς το παρόν σας εύχομαι να περάσετε τέλεια αυτό το καλοκαίρι και να κάνετε πολλές,πολλές βουτιές στη θάλασσα.

Και ένα πολύ ωραίο τραγουδάκι από μένα:

Καλό Πάσχα σε όλους!

Το ξέρω ότι έχω πάάάάρα πολύ καιρό να μπω στο μπλογκ και να δημοσιεύσω ανάρτηση, αλλά τώρα τελευταία που είναι καλός ο καιρός βγαίνω και πολύ έξω οπότε...Μπορεί και να με ξεχάσατε μετά από τόσο καιρό, δεν ξέρω πάντως εγώ δεν σας ξέχασα και γι' αυτό μέρες που είναι μπήκα για να σας ευχηθώ καλό Πάσχα! Ίσως είναι λιγάκι νωρίς, αλλά μετά μπορεί να μην έχω και πολύ καιρό με τις προετοιμασίες και το παιχνίδι. Να είμαστε εύχομαι όλοι καλά και ευτυχισμένοι!!!!!!!!! Μακάρι να περάσετε ωραία με τους ανθρώπους που αγαπάτε... Η ανάρτηση μου είναι πολύ σύντομη αλλά δεν έχω και πολύ χρόνο και γι' αυτό σας ζητάω να με συγχωρέσετε. Κι ένα πολύ ωραίο βιντεάκι που κατά τη γνώμη μου πρέπει όλοι να το δουν γιατί θα καταλάβουν πολλά για την ζωή:

Ανάρτηση χωρίς τίτλο (2)

Λοιπόν ξέρω ότι έχω πάάάρα πολύ καιρό να δημοσιεύσω μία ανάρτηση και να σας επισκεφθώ, όμως συνέχεια, κάθε μέρα μου συμβαίνουν όλο και περισσότερα πράγματα. Και συν αυτά έχω και να διαβάσω για 2 τεστ αύριο. Όμως ομολογώ ότι πρέπει να είμαι χαρούμενη γιατί με τις φιλές μου τα πάμε μια χαρά... Άμα αρχίσω να σας μιλάω τώρα όμως για ΟΛΑ τα άλλα προβλήματά μου, πολύ αμφιβάλω αν θα μου φτάσει αυτή η ανάρτηση. Το μόνο που έχω να σας πω είναι ότι ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ από 'δω και πέρα ότι και να γίνει να το αντιμετωπίσω με καλή διάθεση. Γιατί θέλω να είμαι χαρούμενη, η ζωή είναι μικρή εξ άλλου. Σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε...

Επίσης θέλω να ευχαριστήσω την κυρία Ροδούλα που για άλλη μια φορά με έκανε να χαρώ με το πολύ όμορφο βραβείο αισιοδοξίας που μου χάρισε. Επειδή όμως, όπως σας είπα και πριν έχω να σας επισκεφθώ καιρό δεν ξέρω πως περνάτε κι αν έχετε προβλήματα, οπότε όποιος νιώθει την ανάγκη μπορεί να το πάρει.

Εν τω μεταξύ μπήκε η Άνοιξη! Άλλαξα και εμφάνιση στο μπλογκ όμως σύντομα θα πρέπει να ξανααλάξω και να βάλω τα πασχαλινά χαχα.

Καλή εβδομάδα λοιπόν σε όλους!

Two is better than one...

Two is better than one

I remember what you wore on the first day
You came into my life and I thought
"Hey, you know, this could be something"
'Cause everything you do and words you say
You know that it all takes my breath away
And now I'm left with nothing

So maybe it's true
That I can't live without you
And maybe two is better than one
But there's so much time
To figure out the rest of my life
And you've already got me coming undone
And I'm thinking two is better than one

I remember every look upon your face
The way you roll your eyes
The way you taste
You make it hard for breathing
'Cause when I close my eyes and drift away
I think of you and everything's okay
I'm finally now believing

That maybe it's true
That I can't live without you
And maybe two is better than one
But there's so much time
To figure out the rest of my life
And you've already got me coming undone
And I'm thinking two is better than one


I remember what you wore on the first day
You came into my life and I thought, "Hey,"

Maybe it's true

That I can't live without you

Maybe two is better than one

But there's so much time

To figure out the rest of my life

And you've already got me coming undone

And I'm thinking

I can't live without you

'Cause, baby, two is better than one

But there's so much time

To figure out the rest of my life

But I'll figure it out

When all is said and done

Two is better than one

Two is better than one

ΕΛΕΟΣ! ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ ΜΑΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ!

Για αρχή θέλω να σας ζητήσω συγγνώμη που δεν απαντάω στα σχόλιά σας αλλά χτες έπεσα στην αυλή και χτύπησα πολύ άσχημα. Έχω μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ πληγή στο χέρι και στο πόδι αλλά τέλος πάντων. Αυτή την ανάρτηση θέλω να την κάνω για να σας πω τα παράπονα όλης της τάξης μου. Φέτος έχουμε μία καινούρια δασκάλα που νομίζαμε πως ήτανε πολύ καλή. ΟΜΩΣ αποδείχτηκε ότι δεν είναι έτσι. Από την αρχή της χρονιάς μας έχει στις ίδιες θέσεις. Επίσης κάνουμε ΜΟΝΟ μάθημα, ούτε μία κατασκευή δεν έχουμε κάνει μέχρι τώρα, ούτε ένα σκετσάκι, ούτε καν μια ζωγραφιά. Όταν προσπαθούμε να της μιλήσουμε, η δασκάλα μας ούτε καν μας ακούει! Συνέχεια μας βάζει να κάνουμε μαθήματα και, ενώ πολλά παιδιά (ειδικά τα αγόρια) κάνουν φασαρία, η κυρία μας ούτε φωνάζει ούτε τίποτα. ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΜΑΘΗΜΑ! Μας έχει σαν στρατιωτάκια δηλαδή. Εν τω μεταξύ, χτες που ήταν τσικνοπέμπτη ήμασταν το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΜΟΤΗΝΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΣΙΚΝΙΣΕ! Και παρακαλέσαμε να μας πάνε εκδρομή, όμως, κατά τη γνώμη των δασκάλων είχε πάρα πολύ κρύο. Ενώ, να φανταστείτε, έξω στην αυλή τα περισσότερα παιδιά βγαίνουν ΧΩΡΙΣ μπουφάν! Επειδή ο καιρός είναι πάρα πολύ καλός. Έχουμε βγάλει και κάποια συνθήματα στο σχολείο για να μας πηγαίνουν εκδρομή:

1. Θέλουμε εκδρομή

2. Διευθυντή θυμήσου, την παιδική ζωή σου που κάποτε κι εσύ  ζητούσες εκδρομή!

3. 6 κι 6 δώδεκα 8 κι 8 δεκαέξι, αν δεν μας πάτε εκδρομή θα κάψουμε την τάξη!

Is Valentine's day today!!!!!!!!!!!!!

Σήμερα, 14 Φεβρουαρίου ή αλλιώς η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Οι περισσότεροι από 'σας γιορτάζουν σήμερα οπότε... Χρόνια πολλά σε όλους και εύχομαι όλη την υπόλοιπη εβδομάδα, όλο τον υπόλοιπο μήνα, όλο τον υπόλοιπο χρόνο οι καρδιές όλων των ανθρώπων να είναι γεμάτες αγάπη για όλους! Και μην αφήνετε τα πράγματα που σας στενοχωρούν να σκοτώνουν τα καλά και να είστε δυστυχισμένοι. Διότι, ΜΟΝΟ εσείς οι ίδιοι μπορείτε να αφήσετε κάποιον να σας στενοχωρήσει. ΑΣ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ! ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΗΜΕΡΑ! ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ, ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ!!!!!!!!!!!

TODAY IS VALENTINE'S DAY!!!!!!!

Βραβεία πέρνονται και χαρίζονται!

Η κυρία Ροδούλα και η κυρία Βάσω μου χάρισαν ένα βραβείο...Χωρίς κανόνες!

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ! Επειδή δεν ξέρω ποιοι από εσάς το έχουν πάρει και ποιοι όχι, όποιος θέλει ας το πάρει!

Τώρα είναι η σειρά μου... Είπα να φτιάξω κι εγώ ένα βραβείο για 'σας. Έχει σχέση με τη μουσική. Πρέπει να γράψετε τα 5 αγαπημένα τραγούδια σας και ύστερα να το παραδώσετε σε άλλα 10 blogs.

Λοιπόν αρχίζω εγώ με τα 5 αγαπημένα μου τραγούδια:

1. Selena Gomez - Who says

2.Demi Lovato - Until You're Mine

3. ATC - I'm In Heaven (When you kiss me)

4. Demi Lovato - Catch me

5. Έλενα Παπαρίζου - Εδώ να ζεις

Και το δίνω στα εξής blogs:

1. Στην κυρία Ροδούλα και το blog της - Η Αννούλα στην κατασκήνωση

2. Στην κυρία Βάσω και το blog της - Βάσω οι ιστορίες της μαμάς μου

3. Στον κύριο Αντώνη και το blog του - ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ

4. Στην κυρία Ειρήνη και το blog της - Ειρήνη χειροποιήματα

5. Στην κυρία Βίκυ και το blog της - Ποδηλάτισσα

6. Στην κυρία Φανή και το blog της - Εικαστικές Δημιουργίες

7. Στον δάσκαλο98 και το blog του - Ποδήλατο

8. Στην κυρία Μαρίνα και το blog της - Στον μικρόκοσμο της τάξης μας

9. Στην κυρία Βανέσσα και το blog της - Χαρούμενο Δημοτικό

10. Και τέλος στην φίλη μου Έμμα και το blog της - Unusual Company

Καλό απόγευμα σε όλους!

Τρελό,τρελό καρναβάλι ήρθες και πάλι!

Όπου να 'ναι έρχεται και το καρναβάλι. Σήμερα μας έδωσαν την πρόσκληση για το αποκριάτικο πάρτι που διοργανώνει το σχολείο μας  την επόμενη Κυριακή σε ένα ξενοδοχείο.  Εγώ στην αρχή θα ντυνόμουν στρατιωτίνα, "Λούφα και παραλλαγή" όπως πέρυσι όμως χθες μου ήρθε η ιδέα να κάνω μια δικιά μου στολή και τελικά θα ντυθώ... Μαντέψτε! Πίπη Φακιδομύτη!
Τα μαλλιά μου θα τα κάνω δύο πλεξούδες και με ένα σύρμα θα τα φτιάξω στραβά όπως της Πίπης (δεν θέλω να βάλω λακ). Για τα ρούχα... Με την μαμά μου θα ψάξουμε το σαββατοκύριακο για παλιά δικά μου και θα βάλω ή φόρεμα ή καμιά μπλούζα με μια φούστα. Από κάτω θα βάλω κολάν για να μην παγώσω και θα βάλω 2 διαφορετικές κάλτσες. Έχω κάτι παλιές που είναι λίγο πιο κάτω από το γόνατο, 2 ζευγάρια. Θα βάλω τη μία κάλτσα στο ένα πόδι και την άλλη στο άλλο. Επίσης θα βάλω και 2 διαφορετικά παπούτσια και... Bingo! Φοβάμαι μόνο μη μου χαλάσουν τα μαλλιά.
Όπως καταλάβατε λοιπόν θα μου λείπει μόνο η μαϊμουδίτσα της Πίπη!
Καλύτερα να φτιάξω δικιά μου στολή παρά να αγοράσω καινούρια γιατί, όπως όλοι ξέρουμε έχουμε και οικονομική κρίση.
Καλό απόγευμαααα!!!

Κι όπως πάντα, ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια:

Η ημέρα του αγίου Βαλεντίνου... Πλησιάζει επικύνδινα!

Φίλοι μου, όπως όλοι ξέρουμε πλησιάζει η μέρα του αγίου Βαλεντίνου, η μέρα των ερωτευμένων.
Τέλος πάντων ας δούμε μερικά πράγματα για την μέρα του αγίου Βαλεντίνου:

Ο Φεβρουάριος είναι ο μήνας των ερωτευμένων. Επίκεντρο η 14η Φεβρουαρίου, ημέρα του "Αγίου Βαλεντίνου".
Στην πραγματικότητα όμως την μέρα αυτή, δεν γιορτάζεται η μνήμη του συγκεκριμένου αγίου, ο οποίος άλλωστε δεν μνημονεύεται στα επίσημα χριστιανικά εορτολόγια, καθολικό και ορθόδοξο. Αυτό που γιορτάζεται είναι ο έρωτας, ο Έρως, που στην Ελληνική μυθολογία ήταν θεός. Ήταν ο καρπός της θεάς της ομορφιάς Αφροδίτης και του θεού του πολέμου Άρη.
Οι ρίζες του συγκεκριμένου εορτασμού χάνονται στα βάθη του χρόνου, φτάνοντας μέχρι την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Τότε, την 14η Φεβρουαρίου πραγματοποιούνταν εκδηλώσεις προς τιμήν της Θεάς Juno, η οποία ήταν προστάτιδα της οικογένειας, των γυναικών και της συζυγικής αγάπης και πίστης (αντίστοιχη της Ήρας). Την επόμενη μέρα άρχιζε η γιορτή Lupercalia μια παγανιστική γιορτή αφιερωμένη στη γονιμότητα και τον έρωτα.
Σύμφωνα με τις παραδόσεις τις εποχής, οι ζωές των νεαρών αγοριών και κοριτσιών ήταν αυστηρά διαχωρισμένες. Όμως, την μέρα αυτή, την περνούσαν μαζί. Κατά τη διάρκεια της Lupercalia, τα κορίτσια έγραφαν το όνομά τους σε έναν κλήρο που τον τοποθετούσαν σε ένα βάζο. Κάθε αγόρι επέλεγε έναν από τους κλήρους, διαλέγοντας έτσι την κοπέλα που θα τον συνόδευε σε όλη τη διάρκεια της γιορτής. Πολλές φορές το ζευγάρωμα αυτό των παιδιών κρατούσε ένα ολόκληρο χρόνο και συχνά τα ζευγάρια ερωτεύονταν και κατέληγαν στο γάμο.
Σήμερα στις 14 του μήνα γιορτάζουν σε όλο τον κόσμο όλοι οι ερωτευμένοι. Η ιδέα καθιερώθηκε από τους Γάλλους κι από εκεί ξεκίνησε, με αφορμή τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, που είναι ο προστάτης της αγάπης. Αυτός ο περίφημος άγιος, φαίνεται ότι ερήμην του, εχρίσθη προστάτης των ερωτευμένων, όταν ο πάπας Γελάσιος, το 496μ.Χ., μετέφερε τα Λουπερκάλια, μια μέρα πριν, ώστε να σταματήσει η λατρεία τους.
Στην Ελλάδα, ο εορτασμός της 14ης Φεβρουάριου, σαν ημέρα των ερωτευμένων, καθιερώθηκε για πρώτη φορά το 1977.
Η ιστορία αυτού του περίεργου Αγίου σκεπάζεται ακόμη και σήμερα από ένα πέπλο μυστηρίου. Σήμερα η καθολική εκκλησία αναγνωρίζει τουλάχιστον τρεις τέτοιους Αγίους με το όνομα Βαλάντιος ή Βαλεντίνος, εκ των οποίων όλοι μαρτύρησαν.
Κατά μια εκδοχή, τον 3ου αιώνα στην Ρώμη κατά την Αυτοκρατορία του Κλαύδιου του Β΄, η Ρώμη περνούσε μία περίοδο αιματηρών εκστρατειών. Ο Κλαύδιος αντιμετώπιζε δυσκολίες στο να προσελκύσει στρατιώτες να καταταγούν στις λεγεώνες του. Πίστευε ότι αυτό οφειλόταν στο ότι οι άντρες δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν τις αγαπημένες τους ή τις οικογένειες τους. Εξέδωσε λοιπόν διάταγμα σύμφωνα με το οποίο απαγόρευε τους γάμους και τους αρραβώνες. Ο Άγιος Βαλεντίνος όμως, ο οποίος ήταν ιερέας στη Ρώμη εκείνη την εποχή, μαζί με τον Άγιο Μάριο βοηθούσαν τους Χριστιανούς και κρυφά πάντρευαν τα ζευγάρια. Οι πράξεις του σύντομα μαθεύτηκαν από τον αυτοκράτορα και ο Άγιος Βαλεντίνος σύρθηκε από τους πρετοριανούς στο παλάτι. Εκεί ο αυτοκράτορας τον καταδίκασε, επειδή δεν υπάκουσε στους νόμους του, να χτυπηθεί με ραβδιά μέχρι θανάτου και μετά να αποκεφαλιστεί. Ο Άγιος Βαλεντίνος μαρτύρησε στις 14 Φεβρουαρίου του 270μ.Χ. παραμονή της "Λουμπερκάλια". Η Δυτική Χριστιανική εκκλησία μετέτρεψε τη "Λουμπερκάλια", που είχε ειδωλολατρικές ρίζες σε γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Επειδή ο Άγιος μαρτύρησε για ένα τόσο ρομαντικό σκοπό καθιερώθηκε την ημέρα της γιορτής του να γιορτάζουν όλοι οι ερωτευμένοι.

Κι ένα αφιέρωμα για τους ερωτευμένους:

Η αρχή της Άνοιξης και το τέλος του Χειμώνα & Τα δικά μου νέα!

Πριν μερικές εβδομάδες πήγα και αγόρασα ένα τετράδιο με σκληρό εξώφυλλο. Αμέσως μόλις γύρισα σπίτι άρχισα να γράφω μία ιστορία. ΜΕΓΑΛΗ ιστορία. Βέβαια, δεν την έχω τελειώσει ακόμα, του χρόνου τέτοια εποχή θα γίνει μάλλον (σοβαρά μιλάω) αλλά δεν πειράζει. Αποφάσισα να σας δώσω όμως να διαβάσετε την αρχή και άμα σας αρέσει θα σας βάλω και την συνέχεια (τουλάχιστον αυτά που έχω γράψει μέχρι τώρα).

Η αρχή της Άνοιξης και το τέλος του Χειμώνα

1 Ιανουαρίου

    Είμαι η Λίζα και το μέρος όπου μένω ονομάζεται “ορφανοτροφείο”. Εκεί ζουν παιδιά τα οποία δεν έχουν γονείς. Για να πω όμως την αλήθεια εγώ δεν ξέρω πως ήρθα εδώ. Απλώς από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου βρίσκομαι σ' αυτό το μέρος. Πριν μερικές ημέρες, έκλεισα τα 9 και είμαι πολύ χαρούμενη. Ήμουν δηλαδή μέχρι που έμαθα για τον μπαμπά μου. Να τι έγινε: Την ημέρα των γενεθλίων μου, την ημέρα δηλαδή που ήρθα στο ορφανοτροφείο, ρώτησα την κυρία Αικατερίνη (την διευθύντρια του ορφανοτροφείου) που είναι οι γονείς μου. Στην αρχή δε μου απάντησε όμως μετά με πήρε στο γραφείο της και μου είπε πως πλέον με θεωρούσε αρκετά μεγάλη και ώριμη για να μου πει ποιοι είναι οι γονείς μου. 

<<Λίζα, κορίτσι μου, για την μητέρα σου δεν ξέρω, μπορεί να έχει...Πεθάνει... Εδώ όμως σε έφερε ο πατέρας σου όταν ήσουν τόσο δα μωράκι. Απ' ότι ξέρω, τώρα βρίσκεται στην Γαλλία, σε μια πόλη κοντά στο Παρίσι.>>, μου είπε ενώ εγώ την άκουγα προσεκτικά.

<<Και...Αφού έχω μπαμπά γιατί είμαι εδώ;>>, ρώτησα όλο απορία. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί βρίσκομαι σε ένα μέρος γεμάτο παιδιά χωρίς γονείς ενώ είχα πατέρα! Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο και η κυρία Αικατερίνη το σήκωσε κάνοντάς μου νόημα να φύγω.

    Τις επόμενες ώρες τις πέρασα καταστρώνοντας το σχέδιό μου: Θα έμπαινα κρυφά σε ένα πλοίο που θα είχε προορισμό την Γαλλία κι όταν έφτανα εκεί, θα πήγαινα με το τρένο(πάλι κρυφά) στο Παρίσι. Όλα φαίνονταν υπέροχα και ήμουνα σίγουρη πως θα τα καταφέρω και θα φτάσω στον μπαμπά μου!

   

Μια που τελείωσα με τις ιστορίες θα ήθελα να σας πω πως πήρα μία σοβαρή (για μένα) απόφαση. Έφυγα από την παρέα των κοριτσιών, τώρα θα βρω άλλη παρέα ή θα κάθομαι μόνη μου. Και ξέρετε γιατί; Γιατί ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ! Συνέχεια μαλώνουμε και κατά τη γνώμη κάποιων κοριτσιών φταίω περισσότερο από όλες εγώ. Επειδή, μπορεί να είναι αλήθεια και να μην το έχω καταλάβει αποφάσισα να φύγω από την παρέα και να κάνω μια νέα αρχή. Έτσι θα βρούμε όλες την ησυχία μας και δεν θα μαλώνουν τα κορίτσια εξ αιτίας μου. Λυπάμαι πολύ για τα πράγματα που έκανα και τις πλήγωσαν. 

Από 'δω και πέρα αρχίζω μια νέα ζωή. Αυτό το βιντεάκι το αφιερώνω σ' αυτές:

Και αυτό το αφιερώνω... Σε όλους εσάς και κυρίως στον εαυτό μου, αυτό το τραγούδι συμβολίζει τη νέα αρχή μου:

Γιάνκα χορεύουμε τώρα όλοι παρέα!!!!!!!!

Γιάνκα χορεύει τώρα όλη η παρέα, γιάνκα χορεύουν όλοι στη γραμμή, έλα κι εσύ μαζί περνάμε ωραία μπρος, πίσω, one, two, three! Γιάνκα χορεύουμε αγόρια κορίτσια, γιάνκα χορεύουμε όλοι στο ρυθμό, θα ξεφαντώσουμε ετούτη τη νύχτα με τον πιο τρελό χορό! Γιάνκα χορεύουμε όλοι μαζί, χορέψτε με κέφι ως το πρωί! Γιάνκα στη γραμμή και κανείς μην κοιμηθεί!!! Γιάνκα χορεύει τώρα όλη η παρέα, γιάνκα χορεύουν όλοι στη γραμμή, έλα κι εσύ μαζί περνάμε ωραία, μπρος, πίσω, one, two, three! Λαλαλαλαλαλαλα λαλαλαλα λα-λα- λαλαλα! Γιάνκα, γιάνκα όλοι μαζί, χορέψτε με κέφι ως το πρωί και κανείς μην κοιμηθεί!

Γιουχούύύύύύύύύύύύύ!!!!!! Ναιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!!!!!! ΞΑΝΑΓΙΟΝΙΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!!!!!! ΤΩΡΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΠΟΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ! You'd better not cry... Οοο σηγγνώμη! Και τα τραγούδια μπέρδεψα! ΑΛΛΑ ΧΙΟΝΙΣΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥΥΥΥΥΥ!!!!!! ΤΟ ΣΤΡΩΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ! ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!!!!!

Χιονάκι μου καλό, πόσο πολύ σε αγαπώώώώώώ!!!!!!!!!!!

Κρύο, κρύο, κρύο, κρύοοο και προβλήματα, προβλήματα, προβλήματααα!!!!!

Το πιστεύετε; Ακόμα και στην ΚΟΜΟΤΗΝΗ που ΠΟΤΕ ΤΩΝ ΠΟΤΩΝ δεν έχει κρύο και δεν στρώνει το χιόνι, αύριο το πρωί στις 8:00 θα έχει -8 βαθμούς! Αύριο σχολείο θα πάμε απ' τις 10:00 και θα είμαστε ή μέχρι τις 2:00 (κανονικά) ή μέχρι τις 3:00 (γκρρρ). Σήμερα το πρωί που βγήκα έξω, σε μόλις 5 λεπτά πάγωσαν τα αυτιά μου σε σημείο που δεν τα ένιωθα. Ύστερα ακολούθησαν  και η μύτη με τα χέρια μου.
ΒΟΡΕΙΟΣ ΠΟΛΟΣ κυριολεκτικά!
Τέλος πάντων, συγγνώμη που το σαββατοκύριακο δεν μπήκα καθόλου όμως είχα άλλα προβλήματα, με τις φίλες μου. Δεν θέλω να αναφέρω ονόματα μόνο θέλω να τους πω το εξής σ' αυτές και σε όλους εσάς:
Ας κοιτάξουμε μέσα μας, στην ψυχή μας...Ξεφυλλίζοντας την δικιά μας ιστορία, το δικό μας κουβάρι της ζωής, μιας ζωής που δεν στρώνεται με ροδοπέταλα... Γεμάτη σκέψεις, ανησυχίες, όνειρα...Με τα μάτια της ψυχής ας φέρουμε στη σκέψη μας τους ανθρώπους εκείνους που μας στάθηκαν και αν εμείς οι ΙΔΙΟΙ τους αφήσουμε θα ξανασταθούν πλάι μας...
Οι φίλοι, είναι σαν το αλάτι, χωρίς αυτούς η ζωή μας είναι άνοστη γι' αυτό ας μην τους διώχνουμε... Οι φίλοι είναι κάτι σαν τον φύλακα άγγελό μας, που, σιωπηλοί ακολουθούν τα όνειρά μας, τα θέλω μας, τις προσδοκίες  μας... Αν τους αφήσουμε, θα διώξουν τη μοναξιά μας, θα μας απλώσουν το χέρι, θα μας δώσουν την καρδιά τους, θα φωτίσουν τη ζωή μας... Αν τους αφήσουμε δίπλα μας, θα αποκτήσουμε μια φιλία ανεξίτηλη στο χρόνο! Γι' αυτό, για να μην είμαστε μόνοι μας, ας κοιτάξουμε μέσα απ' τα μάτια των άλλων, ας δούμε σε τι έχουμε φταίξει κι εμείς, ας μην διώχνουμε άλλο τους φίλους μας, ας μην απομονωνόμαστε... Γιατί, αν ποτέ μείνουμε μόνοι μας... Τότε το φταίξιμο θα είναι μόνο ΔΙΚΟ μας...


Αύριο το πρωί θα σας επισκεφτώ φίλοι μου, τα λέμε!

Αφιερωμένο με αγάπη...

Αυτή την ανάρτηση θέλω να την αφιερώσω σε μια κυρία που γνώρισα μέσα από την λεγόμενη "μπλογκογειτονιά". Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, με πολύ αληθινά συναισθήματα και γεμάτες αγάπη πράξεις. Ιδιαίτερα μου αρέσει ο τρόπος που εκφράζετε, γράφοντας. Νομίζω, έχει γίνει ένας τρόπος έκφρασης και για μένα οπότε έχουμε και κάτι κοινό.
Κυρία Ροδούλα, ξέρω ότι χάσατε πρόσφατα τον πατέρα σας όμως μην ανησυχείτε. Πάντα θα είναι μέσα στην καρδιά σας και πάντα θα ζει μέσα από 'σας! Σας αφιερώνω και ένα τραγούδι (θέλω να δείτε και το βίντεο):

Θέλω επίσης να ζητήσω συγγνώμη που δεν έχω χρόνο να βάζω αναρτήσεις και να σας επισκέπτομαι τελευταία, αλλά έχω πολύ διάβασμα...

Μια ωραία μέρα...

Σήμερα είναι Κυριάκη, μια υπέροχη μέρα! Όχι, δεν είναι για όλους υπέροχη, είναι υπέροχη μόνο για μένα. Είναι υπέροχη γιατί εγώ αποφάσισα σήμερα να περάσω ωραία! Κανείς δεν μπορεί να μου χαλάσει τη μέρα εκτός από μένα. Και εξ άλλου, γιατί να μην περάσω μία όμορφη Κυριακή; Γιατί να μην περάσω μία υπέροχη εβδομάδα, έναν υπέροχο μήνα; Και θα το κάνω, ξέρετε γιατί; Γιατί...

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ!

Ανάρτηση χωρίς τίτλο

Αλήθεια, παράξενο πράγμα είναι οι άνθρωποι. Μερικοί είναι κακοί, άλλοι είναι καλοί, μερικοί είναι ψηλοί άλλοι κοντοί... Όμως έχουμε όλοι κάτι κοινό μεταξύ μας, κάτι που μας ενώνει: Κανείς δεν είναι αλάνθαστος. Μερικές φορές όμως, πρέπει να κάνουμε πέρα τον εγωισμό μας και να ακούμε τις γνώμες των άλλων. Πρέπει να είμαστε δίκαιοι και να αγαπάμε τους άλλους, να έχουμε τη δύναμη να συγχωρούμε. Γιατί όταν θυμώνουμε για κάτι που έχει γίνει παλιά... Τότε πληγώνουμε και εμάς τους ίδιους αλλά και τους συνανθρώπους μας. Και σας ρωτώ λοιπόν, γιατί πρέπει να πληγώνουμε; Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε όλοι καλά κι αγαπημένοι; Γιατί πρέπει να κάνουμε εμείς οι ΙΔΙΟΙ την ζωή μας δύσκολη; Γιατί ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε όλοι μαζί; Γιατί δεν κρατάμε από το παρελθόν μόνο τις καλές αναμνήσεις και δεν ξεχνάμε τα άσχημα; Γιατί όταν μας ζητάνε συγγνώμη δεν τη δεχόμαστε; Γιατί πάντα θέλουμε ότι άσχημο το έχουμε περάσει, να το περάσουν και οι άλλοι; Γιατί θέλουμε να εκδικούμαστε τους άλλους αφού ξέρουμε πως η εκδίκηση ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ λύση για το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε και πως ποτέ δεν θα προχωρήσουμε μπροστά μ' αυτό που κάνουμε; Γιατί πάντα πρέπει να γίνεται το δικό μας ο κόσμος να χαλάσει; Γιατί ποτέ δεν καταδεχόμαστε να λύσουμε το πρόβλημα μας με ώριμο τρόπο; Γιατί πρέπει να φερόμαστε σαν μωρά; Γιατί ποτέ δεν μαθαίνουμε απ' τα λάθη μας; Γιατί πάντα σκεφτόμαστε για τα πράγματα που ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ και όχι αυτά που ΕΜΕΙΣ έχουμε κάνει στους άλλους; ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ;

Γιατί πρέπει ρε παιδί μου, πάντα κάποιος να είναι μόνος του αφού ξέρουμε ότι αυτό μας πληγώνει; Δεν μπορούμε να είμαστε ΟΛΟΙ φίλοι; Δεν μπορούμε να βάλουμε κάτω το εγώ μας και να κοιτάξουμε επιτέλους το μέλλον; Γιατί να κολλάμε στο παρελθόν και συγκεκριμένα στις αναμνήσεις που πληγώνουν; Όταν ζητάμε συγγνώμη ή συγχωρούμε, πρέπει να το ΕΝΝΟΟΥΜΕ. Πρέπει να σκεφτόμαστε και λίγο πώς οι άλλοι το έκαναν, πώς ξέχασαν αυτά που τους κάναμε; Έστω κι αν είμαστε βαθιά πληγωμένοι πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά δυναμικά γιατί... Όταν υπάρχει θέληση, πάντα υπάρχει ελπίδα. Ξέρω πως, κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας φίλος και για μένα, άνθρωπός που μ' αγαπά και με καταλαβαίνει. Σκεφτείτε το κι εσείς. Και... Στο κάτω, κάτω πού ξέρετε ότι δεν τον έχετε βρει ήδη; Από 'δω και πέρα προσπαθήστε να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι. Να συγχωρείτε τους συνανθρώπους σας, να ζητάτε συγγνώμη, να μην είστε πεισματάριδες, να αγαπάτε τους γύρω σας, να ξεχνάτε τα κακά, να μαθαίνετε απ' τα λάθη σας και πάνω απ' όλα να μην βρίσκεται λύση στην εκδίκηση, γιατί αυτή μας κάνει μόνο κακό και ποτέ καλό....

Γιουπίίίίίίίίίίίίίίίί!

Ναιιιιι! Γουστάρω να χορεύω, γουστάρω να χορεύω, γουστάρω να χορεύω, γουστάρεις; ΓΟΥΣΤΑΡΕ!!!!!!!!!!!! Στις αυλές μας πέφτει χιόνι, τραλαλαλά λαλαλά!!!!! I LOVE WINTER VERY, VERY MUCH!!! Χιόνι στην Κομοτηνή, ολέ!!! Κλειστά σχολεία λόγο πάγου, ολέ!!!

You are my number one, ολέ!!!!!!!!!!!!!!!

Ναιιιιι!!!! ΓΙΟΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ! ΧΙΟΝΙΣΕΕΕΕΕΕΕΕ! ΟΛΗ Η ΚΟΜΟΤΗΝΗ ΕΙΝΑΙ ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ!!!!!!! ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΣΧΟΛΕΙΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!!! ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!

ΔΕΙΤΕ:

Το πρώτο χιόνι του 2012 έπεσε στην Κομοτηνή αργά το απόγευμα της Κυριακής 15 Ιανουαρίου. Δεν κράτησε πολύ, έπεσε όμως αρκετό για να αλλάξει την όψη της πόλης προς το πιο …λευκό αλλά και την διάθεση μικρών και μεγάλων που δεν έχασαν την ευκαιρία και βγήκαν έξω για να το απολαύσουν αλλά και να φωτογραφηθούν μαζί με τα αγαπημένα τους πρόσωπα!

Χιόνι έχει πέσει βεβαίως σε ολόκληρη την Ροδόπη με το μεγαλύτερο πρόβλημα να υπάρχει ως συνήθως στα ορεινά του νομού, εκεί που έχουν σπεύσει από νωρίς οχήματα και προσωπικό της Πολιτικής Προστασίας για να ανοίξουν δρόμους και να ρίξουν αλάτι. Το ποια σχολεία και εάν θα κλείσουν δεν έγινε ακόμη γνωστό και θα αποφασιστεί νωρίς το πρωί της Δευτέρας από τις κατά τόπους δημοτικές υπηρεσίες.

Και αποφασίστηκε ότι ΔΕΝ θα έχουμε σχολείο!!!! ΓΙΟΠΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!!! 

Θα συνεχίσω να ζω μέχρι και την τελευταία στιγμή....(1ο μέρος)

Οι γιατροί το ανακοίνωσαν πως μου είχαν μείνει μόνο 5 μήνες ζωής... Άσχημο πράγμα ο καρκίνος όμως δεν θα το βάλω κάτω. Θα πολεμήσω μέχρι και την τελευταία στιγμή και θα χαρώ αυτούς τους 5 μήνες. Γιατί μόνο όταν ο θάνατος σου χτυπήσει την πόρτα καταλαβαίνεις πως η ζωή είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μικρή...

Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. 

Γεια σας, με λένε Χριστίνα και πριν από έναν μήνα έκλεισα τα 12. Αυτά τα γενέθλια (που μάλλον ήταν και τα τελευταία μου) υπήρξαν τα ΚΑΛΥΤΕΡΑ της ζωής μου. Παρόλο που τότε βγήκαν οι εξετάσεις μου και οι γιατροί μας ανακοίνωσαν πως μου απέμεναν λίγοι μήνες ζωής. Αυτή η μέρα όμως ήταν η καλύτερη γιατί τότε κατάλαβα ότι πρέπει να περνάω κάθε στιγμή όσο καλύτερα μπορώ. Οι γονείς μου ήθελαν να με κλείσουν σε νοσοκομείο στο εξωτερικό, εγώ όμως το αρνήθηκα. Ναι, θα έκανα τη θεραπεία μου όμως δεν θα κλεινόμουν για το υπόλοιπο της ζωής μου σε ένα δωμάτιο. Ήθελα να εξερευνήσω τον κόσμο, να δω όμορφα μέρη και να μάθω καινούρια πράγματα. Ευτυχώς οι γονείς μου δέχτηκαν να κάνουμε αυτό το ταξιδάκι στον κόσμο. Ήταν λυπημένοι όμως ΕΓΩ θα τους έκανα χαρούμενους. Ήταν χρέος μου. Και δε θα έκλαιγα. Δε θα ξαναέκλαιγα ποτέ των ποτών. 

Πρώτος προορισμός λοιπόν: Ένα μικρό κτήμα έξω από ένα χωριό της Αμερικής, δίπλα στο βουνό. Αχ, τέλεια ήταν. Το κτήμα ανήκει στο θείο μου, που ζει στην Αμερική. Ήταν υπέροχα. Με τους γονείς μου κάθε μέρα πηγαίναμε για εξερεύνηση και πεζοπορία στο βουνό. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι όμορφα που ήταν εκεί. Και είδαμε και διάφορα ζώα του δάσους! Ήταν από τα πιο όμορφα καλοκαίρια της ζωής μου!

Δυστυχώς όμως, κανένα καλοκαίρι δεν είναι ατελείωτο οπότε γυρίσαμε στην Ελλάδα στις 38 Αυγούστου. Αυτό που έζησα εκείνο το καλοκαίρι ήταν μεγάλη εμπειρία για μένα. Και μόνο που σκεφτόμουν πόσα ακόμα πράγματα θα ζούσα... ΤΡΕΛΕΝΟΜΟΥΝ! Αποφάσισα να σταματήσω το σχολείο, γιατί είχα μόνο 2 μήνες στη διάθεσή μου, οπότε δεν μπορούσα να σπαταλήσω ούτε λεπτό! Από την Αμερική κατευθείαν πήγαμε στη Γαλλία - στο Παρίσι. Είδαμε τον Πύργο του Άιφελ, πήγα στην Ντίσνευλαντ και σε πολλά άλλα υπέροχα μέρη. Οι γονείς μου ήταν χαρούμενοι κι εγώ επίσης ήμουν! 

Αυτό το παραμυθάκι δεν το γράφω για να συγκηνίσω κανέναν. Απλώς θέλω να σας δείξω πως ποτέ δεν πρέπει να το βάζετε κάτω σε κάποιες δυσκολίες και πως πρέπει να ζείτε τη ζωή όπως της αξίζει!

The Diary!

Επιτέλους βρίσκω ευκαιρία να μπω και λίγο στο blog μου. Τελευταία νιώθω ΣΟΥΠΕΡ! Με την φίλη μου την Έμμα, γράφουμε μία ιστορία, σε χαρτί (πρόχειρα) όμως θα την αντιγράψουμε σε όμορφο φόντο στον Η/Υ και με φλασάκι θα πάμε να μας την βγάλουν φωτοτυπία. Κάναμε εξώφυλλο ΚΑΙ οπισθόφυλλο. Θα είναι το δικό μας βιβλιαράκι! Επειδή δεν κρατιέμαι θα σας δείξω το οπισθόφυλλο για να δείτε και την περιγραφή της ιστορίας μας (να καταλάβετε πάνω κάτω το περιεχόμενό της).

Το ξανθό κορίτσι είναι η Φαίη και η Έμμα παίζει τον ρόλο της, ενώ το κορίτσι με τα καστανά μαλλιά είμαι εγώ (η Δήμητρα) και παίζω τον ρόλο της Νίκης.

Ανυπομονώ να το φτιάξουμε και να το φωτογραφίσω για να το δείτε. Μην ανησυχείτε όμως, θα το κάνουμε και παρουσίαση στο open office οπότε θα το διαβάσετε κι εσείς, φίλοι μου! Α! Έφτιαξα και βίντεο για την Νίκη και την Φαίη...

Ξέχασα να σας πω, ότι στο τεστ ιστορίας που γράψαμε πήρα 10 χωρίς κανένα λάθος!!!!

Back to school!

Σήμερα το πρωί με το ζόρι σηκώθηκα 7:00η ώρα το πρωί, μισοκοιμισμένη φυσικά (ξέρετε τώρα, με το ένα μάτι ανοιχτό και το άλλο κλειστό, σαν ζόμπι) και πήγα κατευθείαν στο μπάνιο. Ντύθηκα, πλύθηκα (μπας και ξυπνήσω λίγο) και μέχρι να φτιάξω τα μαλλιά μου είχε γίνει κιόλας 7:30. Έβαλα το μπουφάν μου, πήρα την τσάντα μου, η μαμά μου με έκανε σαν χιονανθρωπάκι (σκούφο, γάντια, κασκόλ) μην φανταστείτε όμως ότι έχει και ψοφόκρυο εδώ, απλώς η μαμά μου πάντα ανησυχεί για τα πάντα. Έτσι λοιπόν κουκουλωμένη πήγα στο φούρνο να αγοράσω το γνωστό κρουασάν σοκολάτας και κατευθείαν γα το σχολείο. Πάλι καλά που δεν περπατούσα σαν μεθυσμένη από τη νύστα. Χτύπησε κουδούνι και μπήκαμε στις τάξεις. 

Και επιτέλους μετά από 7 ολόκληρες κουραστικές ώρες πήγα σπίτι μου να φάω επιτέλους μεσημεριανό. Έλα μου όμως που αυτές οι τρεις ώρες που είχα στο σπίτι πέρασαν τόσο γρήγορα που ούτε καν κατάλαβα πως κύλισε ο χρόνος. Τώρα είμαι έτοιμη για το φροντιστήριο και ξέκλεψα και μισή ωρίτσα για να σας χαιρετήσω.

Καλή εβδομάδα να έχετε με μπόλικη τύχη!

Η μέρα του τραγουδιού και της χαράς!

Το ξέρω ότι τώρα η Κυριακή είναι στη δύση της, όμως ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις αυτό που θέλεις. Είπα κι εγώ να σας προτείνω κάτι. Κάθε Κυριακή στο  blog αυτό να είναι μία μέρα τραγουδιού και χαράς στην οποία όλοι θα αφιερώνουμε ένα τραγούδι (αν θέλουμε και με μερικές ευχές) για αγαπημένους ανθρώπους. Αυτό θα μας δίνει θετική ενέργεια και θα μας βοηθάει να υποδεχόμαστε με χαρά την καινούρια εβδομάδα. Όποιος θέλει, μπορεί να μου στέλνει στο e-mail μου (dhmhtra520@hotmail.gr) το τραγουδάκι του και ένα αφιέρωμα για κάποιον ή για κάποιους κι εγώ θα τα κάνω ξεχωριστή ανάρτηση. Όμως όλοι μπορούμε να αφιερώσουμε κι από ένα τραγουδάκι στα σχόλια ή και στα blog μας! Αυτό συνεχίζετε μέχρι τις 00:00 το βράδυ!

Αρχίζουμε λοιπόν!

Εγώ αφιερώνω ένα τραγούδι από την καινούρια τηλεοπτική σειρά "Οι Βασιλιάδες" του Μιχάλη Χατζηγιάννη σε όλους του φίλους μου διαδικτυακούς και μη! 

Believe in the magic!

Ο κάθε άνθρωπος έχει και την δική του καλή νεράιδα. Όμως το ξέρετε ότι κάθε φορά που κάποιος από τους ανθρώπους λέει πως ΔΕΝ πιστεύει στις νεράιδες, τότε η καλή του νεράιδα πεθαίνει; Αμ, δε το ξέρατε γι' αυτό σας το λέω εγώ. Και, συγγνώμη δηλαδή, πού ξέρετε ότι εγώ δεν είμαι νεράιδα και σας λέω ψέματα τόσον καιρό ότι είμαι άνθρωπος; Ε; Ε; Σας πληροφορώ λοιπόν, ότι νεράιδες ΥΠΑΡΧΟΥΝ! Και δεν σηκώνω κουβέντα. Και για όσους δεν με πιστεύουν ακόμα, θα σας διηγηθώ την ιστορία της νεραϊδοχώρας. Που την ξέρω; Χμ, για σκεφτείτε λίγο πάνω σ' αυτό που σας είπα, ότι δηλαδή μπορεί εγώ η ίδια να είμαι νεράιδα... Καθίστε όλοι λοιπόν αναπαυτικά στις καρέκλες σας, πάρτε και κανένα πατατάκι και ακούτε (διαβάζετε δηλαδή) προσεκτικά:

Η Νεραϊδοχώρα

Κάποτε πριν εκατομμύρια,δισεκατομμύρια, τρισεκατομμύρια και τα λυπά και τα λυπά χρόνια, τότε δηλαδή που ο καλός μας Θεούλης έφτιαχνε τη γη μας, και πριν ακόμα δημιουργήσει τους ανθρώπους έφτιαξε τη νεραϊδοχώρα. Βρίσκεται στον ουρανό, όμως όχι στα σύννεφα αλλά στο δάσος του ουρανού. Ναι, καλά το διαβάσατε, υπάρχει δάσος στον ουρανό. Και ο Θεός του χάρισε όλες τις ομορφιές που υπάρχουν στα ουράνια από σπιτάκια στις κουφάλες των δέντρων και στα μπουμπούκια των λουλουδιών, έως και νεραϊδένια - κατοικίδια ποντικάκια. Εκεί όμως τα ποντίκια ξέρετε τι τρώνε; Όχι, ξέρετε; Θα σας πω εγώ λοιπόν αφού δεν ξέρετε. Τρώνε ΜΟΝΟ σοκολάτα γάλακτος και πίνουν ΜΟΝΟ κακάο γάλακτος. Με υψηλά λιπαρά, παρακαλώ. Και τέλος πάντων στην νεραϊδοχώρα ήταν όλα πανέμορφα, παραμυθένια. Τόσο παραμυθένια που οι άνθρωποι έκαναν τις νεράιδες παραμύθια! Άρες μάρες κουκουνάρες δηλαδή. Και όταν όλες οι νεράιδες γεννήθηκαν  τους φώναξε ο Θεός στο σοκολατένιο βασίλειό του και τους είπε: "Εσείς καλές μου νεράιδες, θα είστε οι καλές νεράιδες των παράξενων αυτών πλασμάτων που θα δημιουργήσω αύριο. Αυτά τα πλάσματα θα λέγονται άνθρωποι. Στην αρχή αυτοί θα σας είναι πιστοί όπως θα είναι πιστοί και σε μένα. Όμως θα έρθουν καιροί στους οποίους οι άνθρωποι δεν θα πιστεύουν σχεδόν καθόλου σε εσάς". Τότε μια νεράιδα ρώτησε: "Καλέ μου άρχοντα, πατέρα όλων μας, γιατί εμείς να τους φυλάμε αφού αυτοί δεν θα πιστεύουν σε εμάς;" και απάντησε ο καλός Θεούλης: "Γιατί κάποιος πρέπει να τους φυλάει. Θα είναι πάρα πολύ ξεροκέφαλοι. Κι εσείς θα διορθώνετε τα λάθη τους. Όμως εκείνους τους δύσκολους καιρούς, όταν οι άνθρωποι δεν θα πιστεύουν σε εσάς κάθε φορά που κάποιος απ' αυτούς θα λέει πως δεν πιστεύει σε εσάς, η καλή του νεράιδα θα παίρνει όλη την ευθύνη και θα πεθαίνει." Οι νεράιδες δεν θύμωσαν, γιατί ήταν καλά πλάσματα και γύρισαν στις δουλειές τους. 

Ο Θεός έφτιαξε τα παράξενα αυτά πλάσματα, τους ανθρώπους και άρχισαν όλοι μαζί νεράιδες - άνθρωποι να ζουν αρμονικά. Και ήταν ευτυχισμένες οι νεράιδες. Σε μερικά χρόνια όμως, οι άνθρωποι άρχισαν να κάνουν ότι βλακεία τους κατέβενε στην κεφάλα. Έφτιαξαν εργοστάσια, άρχισαν να σκοτώνουν, να κόβουν και να καίνε τα δάση, να καπνίζουν, να βρίζουν, να πίνουν, να μην υπακούν τις καλές τους νεράιδες και τους καλούς τους νεράιδους κι έτσι από τότε μέχρι και σήμερα όλο και περισσότερες νεράιδες πεθαίνουν. Και όλο και περισσότερες νεράιδες κλαίνε για τους αγαπημένους τους νεράιδους, για τις αγαπημένες τους νεράιδες, για τα αγαπημένα τους νεραϊδάκια. 

Ένας σοφός νεράιδος όμως κάποτε είχε πει: "Εκείνους τους καιρούς, που θα μας σκοτώνουν οι άνθρωποι με τις πράξεις τους, θα κατέβει στη γη ένα μικρό και αθώο νεραϊδάκι, η Τζίτζη με πολύ βαριά αποστολή, να κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν στη μαγεία. Τότε, αν πιστέψουν οι άνθρωποι σε εμάς θα ζήσουμε για πολλά, πολλά χρόνια ακόμα αν όμως όχι, τότε εμείς θα πεθάνουμε και στη γή δεν θα ξαναειπάρξει ποτέ χαρά".

Αυτή είναι η ιστορία κι αν θέλετε την πιστεύετε. Εγώ πάντως είχα χρέος να σας προειδοποιήσω!

Άλλη μία προσπάθεια να γράψω ένα παραμυθάκι. Το ξέρω ότι σας πρήζω με τις ιστορίες μου, αλλά φταίτε κι εσείς που μου δίνετε θάρρος να συνεχίσω...

Το ημερολόγιο της Βάσιας (μέρος 3ο)

Ο ξενοδόχος είδε την φωτογραφία της Βάσιας, που του έδειξε ο πατέρας της και σκέφτηκε πολύ μέχρι που θυμήθηκε ότι ήταν το κορίτσι που "φιλοξενούσε". Διηγήθηκε στον πατέρα της Βάσιας τι είχε συμβεί και μαζί, πατέρας και ιδιοκτήτης ξενοδοχείου είπαν να καταστρώσουν ένα σχέδιο. Ο πατέρας θα πήγαινε σπίτι και θα καθησύχαζε τη Βίκυ και την γυναίκα του. Ο ξενοδόχος θα έλεγε ψέματα στη Βάσια, πως επειδή είναι μικρό παιδί θα τη φιλοξενήσει δωρεάν όμως στην πραγματικότητα θα πλήρωνε ο πατέρας της. Ο στόχος ήταν να καταλάβει η Βάσια πως αυτό που έκανε ήταν πολύ άσχημο και πως δεν είναι εύκολο να ζεις μόνος. Έτσι κι έγινε. Μόλις ο ξενοδόχος δήλωσε στη Βάσια ότι δεν θέλει να πληρώνει άλλο, εκείνη πέταξε στον έβδομο ουρανό από την χαρά της. Μάλιστα με τον ξενοδόχου συμφώνησαν, η Βάσια να καθαρίζει το ξενοδοχείο.

Τις πρώτες μέρες, η Βάσια είχε πολλή όρεξη για δουλειά όμως μετά άρχισε να κουράζεται πολύ, άσε που ξυπνούσε και από τις 7:00 το πρωί. Ήδη άντεχε με το ζόρι, μετά τι θα έκανε;

Έτσι η Βάσια, άντεξε ολόκληρη εβδομάδα!

Ένα βράδυ, άνοιξε το ημερολόγιό της και άρχισε να μοιράζεται, όπως πάντα τις σκέψεις της:

18.2.2012

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

δεν αντέχω άλλο! Δεν μπορώ να δουλεύω σαν σκυλί κάθε μέρα, για ένα δωμάτιο! Τελικά ήταν μεγάλο λάθος που έφυγα απ' το σπίτι. Έχω καιρό να δω τους γονείς μου, την αγαπημένη μου μαμάκα, τον αγαπημένο μου μπαμπάκα και την ακόμα πιο αγαπημένη μου Βίκυ! Το αποφάσισα: Θα γυρίσω πίσω, και θα ζητήσω συγγνώμη απ' όλους. Και δεν θα ξαναζηλέψω ποτέ, μα ποτέ την αδερφή μου! Ούτε θα ξαναμαλώσω μαζί της!

Αυτά τα λόγια ήταν γραμμένα με την ψυχή της. Η λογική της, της έλεγε να μην γυρίσει στο σπίτι γιατί θα τιμωρηθεί, όμως η καρδιά της... Η καρδιά της της έλεγε να γυρίσει πίσω δυναμικά και να αποδεχτεί την τιμωρία της. Αν και η Βάσια είχε καταλάβει πολλά από αυτή της την περιπέτεια. Είχε καταλάβει πως το μόνο που έπρεπε να κάνει είναι να ασχολείται με τα μαθήματά της και να είναι υπάκουη. Για να μπορέσει μια μέρα, να κάνει κι αυτή μια όμορφη οικογένεια!

Την επόμενη κιόλας μέρα, μάζεψε όλα τα πράγματά της και πήγε στο σπίτι της.  Μόλις την είδε η μητέρα της, έτρεξε γρήγορα να την αγκαλιάσει ενώ ο πατέρας της της είπε αυστηρά: "Έχεις κάτι να μας πεις;" η Βάσια κατέβασε το κεφάλι και είπε: "Λυπάμαι πατέρα, ήταν λάθος μου, δεν θα ξανασυμβεί. Είμαι έτοιμη να αποδεχτώ την τιμωρία μου." ο πατέρας της περίμενε να ακούσει συγγνώμη, όμως δεν περίμενε τέτοιο λόγια απ' την ατίθαση κόρη του. Προφανώς είχε πάρει ένα καλό μάθημα. "Μην ανησυχείς, το μάθημα που πήρες πιστεύω ήταν υπέρ-αρκετό" χαμογέλασε ο πατέρας της και την πήρε στην αγκαλιά του. Τέλος, η Βάσια πλησίασε τη Βίκυ: "Βίκυ συγγνώμη που σε ζήλευα, συγγνώμη που σου ήμουν θυμωμένη χωρίς λόγο. Συγγνώμη!" η Βίκυ παραξενεύτηκε, δεν ήξερε ότι η Βάσια την ζήλευε τόσο καιρό: "Αδελφούλα μου, δεν ήξερα ότι ένιωθες έτσι για μένα. Ίσως φταίω κι εγώ όμως, σκεφτόμουν μόνο τον εαυτό μου". Αυτή την στιγμή οι δύο αδερφές αγκαλιάστηκαν συγκηνώντας τους γονείς τους!

Μπορείτε να βρείτε το πρώτο μέρος εδώ
Μπορείτε να βρείτε το δεύτερο μέρος εδώ

Το ημερολόγιο της Βάσιας (Μέρος 2ο)

Έτσι πέρασαν μερικές ημέρες και όσο πιο πολύ περνούσε ο χρόνος, τόσο πιο πολύ λιγόστευαν τα χρήματα που είχε πάρει η Βάσια μαζί της. Άσε που της έλειπαν οι ανέσεις του σπιτιού της, το δωμάτιό της, οι γονείς της ακόμη και η αδερφή της της έλειπε πολύ. Μαζί της τσακώνονταν, μοιράζονταν και τέλος πάντων έκανε πολλά πράγματα με την αδερφή της παρόλο που την ζήλευε πολύ. Και τότε μόνο, εικείνο το βράδυ που καθόταν μόνη κι έρημη στο δωματιάκι του ξενοδοχείου κατάλαβε πόσο πολύ αγαπάει την οικογένειά της.

7.2.2012

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

μου έχουν απομείνει πολύ λίγα χρήματα και δεν ξέρω πως θα τα βγάλω πέρα. Σε 2 εβδομάδες πρέπει να πληρώσω και τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου, αλλιώς θα με πετάξει έξω. Λες να με ψάχνουν οι γονείς μου; Τι να κάνει η Βίκυ; Μή...Μήπως... Μήπως τελικά να γύριζα σπίτι; Όχι, όχι καλύτερα, αν γυρίσω θα με τιμωρήσουν και θα με κλείσουν στο δωμάτιό μου ποιος ξέρει για πόσον καιρό. Και με το σχολείο τι θα κάνω; Σήμερα είναι Παρασκευή, ήδη έχασα σχεδόν μία εβδομάδα. Απ' την άλλη όμως, αν πάω στο σχολείο η Βίκυ δε θα με αφήνει σε ησυχία. Απλά δεν μπορώ να γυρίσω, γιατί φοβάμαι!

Τότε η Βάσια έκλεισε το ημερολόγιο της στενοχωρημένη, πήρε την κιθάρα της και άρχισε να τραγούδάει ένα τραγούδι δημιουργώντας η ίδια την μουσική (είχε ταλέντο σ' αυτό).

Αυτό το τραγούδι το είχε γράψει η ίδια κάποτε. Και τότε της ήρθε μια ιδέα! Αμέσως μόλις τέλειωσε το τραγούδι το βρήκε! Θα μπορούσε να τραγουδάει κάπου κι έτσι να βγάζει χρήματα. Ναι, ήταν μικρή ακόμα αλλά θα προσπαθούσε, αυτό ήταν σίγουρο. 

Τις επόμενες ημέρες έψαχνε απ' το πρωί ως το βράδυ αλλά τίποτα. Κανείς δεν την ήθελε, και παρόλο που η φωνή της τους μάγευε όλους, φοβόντουσαν να την πάρουν για να μην έχουν μπλεξίματα. Ήταν πολύ μικρή ακόμα. 

Εν το μεταξύ οι γονείς τις δεν σταμάτησαν ούτε μέρα να την ψάχνουν, η Βίκυ δεν είχε πάει σχολείο σχεδόν δύο εβδομάδες, η μαμά της Βάσιας είχε τρελαθεί απ' την αγωνία της δεν σταματούσε να κλαίει ούτε στιγμή και ο πατέρας της συνέχιζε να ρωτάει, να ψάχνει έχοντας πάντα μια μικρή ελπίδα στην καρδιά του που δυνάμωσε όταν ο υπεύθυνος του ξενοδοχείου όπου έμενε η Βάσια είπε πως κάπου ήξερε την κοπέλα στην φωτογραφία που του έδειχνε ο απεγνωσμένος πατέρας...

Μπορείτε να δείτε το πρώτο μέρος εδώ
Μπορείτε να δείτε το τρίτο μέρος εδώ

Top 10!!!

Τις γιορτινές αυτές μέρες, κάποιες κυρίες (δεν ξέρω ακριβώς πιες) δημιούργησαν ένα παιχνίδι το "Top 10" όπου πρέπει να γράψεις τα 10 αγαπημένα σου. Μπήκα λοιπόν κι εγώ στο blog της κυρίας Νατάσας και αφού έγραψε πως όποιος θέλει απ' την blogoγειτονιά μπορεί να το παίξει κι αυτός είπα να δοκιμάσω κι εγώ!

Αρχίζω λοιπόν:

1. Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι η "Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά", με συγκίνησε ιδιαίτερα μόλις άρχισα να το διαβάζω και το τι κλάμα έριξα μετά δεν λέγετε!

2. Η αγαπημένη μου πόλη είναι... Για να πω την αλήθεια είναι πάρα πολλές αλλά πιστεύω πως περισσότερο απ' όλες μου αρέσει το Παρίσι. Δεν έχω πάει, όμως σε μερικά χρόνια σίγουρα θα το κάνω!

3. Το αγαπημένο μου γλυκό είναι η τούρτα σοκολατίνα, τη λατρεύω!

4. Το αγαπημένο μου άρωμα είναι το Midnight Poison(αν και δεν βάζω συχνά αρώματα, δεν μ'αρέσουν πολύ)

5. Τα αγαπημένα μου παπούτσια (κανονικά πρέπει να πω τις αγαπημένες μου μπότες αλλά είμαι μικρή ακόμα) είναι χμ, τα σταράκια...

6. Ο αγαπημένος μου προορισμός είναι το Λονδίνο (επίσης δεν έχω πάει αλλά πολύ θα ήθελα!!!) 

7. Το αγαπημένο μου blog... Το καθένα blog έχει τη χάρη του και μου αρέσουν όλα εξίσου το ίδιο, αλλά ίσως περισσότερο το "Χαρούμενο Δημοτικό" της κυρίας Βανέσσας, γιατί ήταν κάποτε blog της τάξης μου (και δεν είναι πια) και επειδή ήταν η αιτία να αρχίσω κι εγώ το δικό μου blog... Αλλά να ξέρετε ότι όλα τα ιστολόγια σας είναι υπέροχα γι' αυτό άλλωστε και τα επισκέπτομαι!

8. Η αγαπημένη μου εκπομπή στην τηλεόραση είναι το "Junior MasterChef"

9. Το αγαπημένο μου φαγητό είναι τα μακαρόνια (μνιαμ,μνιαμ)

10. Και η αγαπημένη μου ανάρτηση είναι η "Στις αυλές μας πέφτει χιόνι,τραλαλαλά λαλαλά!" γιατί ήταν η ανάρτηση στην οποία έγραψα την δική μου ιστορία με ήρωες όλα τα μέλη του blog!!!

Τώρα είναι η σειρά μου να πω ποια blogs θέλω να παίξουν το παιχνίδι, όμως επειδή δεν μπορώ να διαλέξω όποιος απ' τους αγαπημένους μου blogoφιλους θέλει ας το παίξει!